آموزش مداحی و اشعار مذهبی

       
      سلام فاطمیه، سلام ماه ماتم
      سلام اشک و گریه، سلام ناله و غم
      
      سلام ای سیاهی، سلام ای کتیبه
      سلام بزم روضه، سلام نوحه و دم
      
      سلام سینه زن ها، سلام گریه کن ها
      سلام سوز سینه، سلام اشک نم نم
      
      سلام مادر ما، سؤال کَیفَ حالک؟
      سلام آتش و در، سلام زخم مرهم
      
      سلام عصمت الله، سلام عفّت الله
      سلام ای رشیده، سلام قامت خم
      
      سلام لطمه دیده، سؤال! محسنت کو؟
      کجاست غنچه ی تو، کجاست یار و همدم
      
      سلام بی نشانه، سلام درد شانه
      سلام خاک کوچه، سلام مسجد غم
      
      سلام ای مدافع، سلام دست رافع
      سلام دست مجروح، سلام روی مبهم
      
      سلام دل شکسته، سلام دست بسته
      سلام شیر خیبر، سلام مرد عالم
      
      سلام شاه مردان، سلام چشم گریان
      سلام مرد خانه، سلام چشم محرم
      
      سلام، کوثرت کو؟ کجاست یاور تو؟
      سلام غیرت الله، بگو که همسرت کو؟
      
      سعید توفیقی

  ***************

      مانند یک ابر بهاری یابن الزهرا
      حال و هوای گریه داری یابن الزهرا
      
      این روزها خیلی دلت را غم گرفته
      دلخسته از این روزگاری یابن الزهرا
      
      با واژه ی «مادر» شود آهت کشیده
      در لا به لای اشک و زاری یابن الزهرا
      
      ای وای مادر های تو می گوید آقا
      خیلی برایش بی قراری یابن الزهرا
      
      آقا مگر من مرده ام که مثل حیدر
      سر را به زانو می گذاری یابن الزهرا
      
      آقا! تنم، جانم، همه چیزم فدایت
      آماده ام بر جان نثاری یابن الزهرا
      
      گریه مکن که طفل اشک بی قرارم
      با گریه ات گردیده جاری یابن الزهرا
      
      جز اشک دیده مرهم دیگر ندارم
      با عرض پوزش از «نداری» یابن الزهرا
      
      از این که هستم دوستدار مادر تو
      حتماً مرا تو دوست داری یابن الزهرا
      
      تا این که باشم زائر قامت خمیده
      دنبال یک سنگ مزاری یابن الزهرا
         
  «زهرا» به «زهراها» شده تبدیل... یعنی :
      در کوچه شد آیینه کاری یابن الزهرا

       
     ********************

      بسترت را جمع کن از خانه، بیماری بس است
      زیر چشمت گود افتاده، پس زاری بس است
      
      از همان روزی که تو تب کرده ای؛ تب کرده ام
      خوب شد خوبم کنی دو ماهِ بیماری بس است
      
      تو به فکر گریه ای من هم به فکر گریه ام
      این تبسّم کردنِ از روی ناچاری بس است
      
      لاله لاله، لاله لاله، لاله لاله
      جای خالی در لباست نیست گلکاری بس است
      
      من مرتب می کنم این خانه ات را تو فقط
      لحظه ای هم دست از دیوار برداری بس است
      
      ای شکسته بال، پس کی استراحت میکنی
      هر زمان که پا شدم دیدم تو بیداری، بس است
      
      این طرفداریِ از من کار دستت داده است
      بعد از این کاری نکن، دیگر طرفداری بس است
      
      باشد امشب میروم پیش خدا رو می زنم
      بسترت را جمع کن از خانه، بیماری بس است
      
      وقت کردی یک کفن هم بعدِ پیراهن بباف
      زندگی کردن برای من بس است، آری بس است
      
      علی اکبر لطیفیان

   ********************

      گریه، گره گشای تو هفتاد و پنج روز
      رفتن، شده بنای تو هفتاد و پنج روز
      
      روح الامین برای تو روضه می آورد
      این خانه شد حرای تو هفتاد و پنج روز
      
      بانوی گریه! چشم حسن هم ز دست رفت
      با اشک پا به پای تو هفتاد و پنج روز
      
      شانه به شانه با پسرت راه می روی
      شد شانه اش عصای تو هفتاد و پنج روز
      
      آبت نموده بس که تنت زخم خورده است
      این آب و این غذای تو هفتاد و پنج روز
      
      مشغول کار پیرهنی کهنه می شوی
      این سهم کربلای تو هفتاد و پنج روز
      
      محسن حنیفی

     ********************   

      ناگفته ها دارد دل غم پرورت با من
      حرفی بزن از گوشۀ چشم ترت با من
      
      بانوی محجوبم بیا و در میان بگذار
      شرح بلایی را که آمد بر سرت با من
      
      از اتفاقاتی که پیش آمد در آن کوچه
      آن ماجراهایی که گفته دخترت با من
      
      ای کاش امکان داشت راز رو گرفتن را
      یکبار می گفتی به غیر از معجرت با من
      
      از تازیانه با اشاره شکوه ها دارد
      لرزیدن انگشت های لاغرت با من
      
      یک روز کارِ خانه، نان پختن، کمی لبخند
      اما چه کاری کرد روز دیگرت با من
      
      امروز از اول فقط گفتی"حلالم کن"
      ای وای اگر این است حرف آخرت با من
      
      قبل از تو من جان می دهم، احیاء من با تو
      بعدش عزیزم کار غسل پیکرت با من
      
      مصطفی متولی

   ********************

      در آن قبیله که یک عمر نوکری رسم است
      به اسم اعظم تو کیمیاگری رسم است
      
      غلام ایل و تبارت شدم ز کودکی ام
      که در قبیله ی تو ذره پروری رسم است
      
      حرم نداری و وقتی نمی شود بپرم
      شکسته بال شدن چون کبوتری رسم است
      
      سلام دادن ما بر قد شکسته ی تو
      در این حسینیه ها پای هر دری رسم است
      
      شبیه گریه ی تو گریه های مادرها
      زداغ کوچه فقط زیر روسری رسم است
      
      ز چشم زخمی خود کار میکشی بانو
      حسین و گریه بر او روز آخری رسم است
      
      مرا ز کوچه به گودال نیزه ها بردی
      گریز روضه زدن جای دیگری رسم است
      
      شکست پهلوی مردی میان یک گودال
      که سهم بردن از ارث مادری رسم است
      
      محسن حنیفی

     ********************

      جان علی! جانم فدایت کَلِّمینِی
      کُشتی مرا با گریه هایت کَلِّمینِی
      
      حرفی بزن، آهی بکش، بیچاره ام کرد
      این اشک های بی صدایت کَلِّمینِی
      
      بسته ست جان من به پلک نیمه جانت
      می میرد آخر مرتضایت کَلِّمینِی
      
      از غصه هایت با علی هم درد دل کن
      ای در صبوری بی نهایت کَلِّمینِی
      
      روضه بخوان امشب بخوان از داغ محسن
      با من بگو از آن حکایت کَلِّمینِی
      
      از ماجرای کوچه که چیزی نگفتی
      تا دق نکرده مجتبایت کَلِّمینِی
      
      پلکي بزن تا قلبهامان جان بگيرد
      جان شهید کربلایت کَلِّمینِی
      
      نيمه نگاهي کن به حال زينبين و
      بردار دست از این دعایت کَلِّمینِی
      
      ذکر شب و روزت شده «عَجِّل وَفاتِی»
      آوای جانسوزت شده «عَجِّل وَفاتِی»
      
      یوسف رحیمی

    ********************

      زهرا که رفت از خانه؛  اِبْکِ لِلیَتامَي
      با اشک دانه دانه اِبْکِ لِلیَتامَی
      
      تابوت من را نیمه‌ي شب مخفیانه
      بردی به روی شانه اِبْکِ لِلیَتامَی
      
      شمع تو دیگر رو به خاموشی‌ست امشب
      پس با گل و پروانه اِبْکِ لِلیَتامَی
      
      با گیسوی آشفته و بی‌تاب زینب
      همراه مو و شانه اِبْکِ لِلیَتامَی
      
      وقتی حسن از خواب کوچه می ‌هراسد
      بی تاب، بی صبرانه اِبْکِ لِلیَتامَی
      
      هر شب لب خشک حسینم را ببین و
      با آه مظلومانه اِبْکِ لِلیَتامَی
      
      تا زنده ام با اشک خود من را مسوزان
      زهرا که رفت از خانه اِبْکِ لِلیَتامَی
      
      یوسف رحیمی

    ********************

      زهرا گمان کنم که زمان سفر شده
      خواب و خوراک تو چه قدر مختصر شده
      
      داری برای مرگ خودت می کنی دعا
      امّا غروب عمر علی جلوه گر شده
      
      در زیر بار غم، بدنت آب رفته است
      حالت شبیه حال دل محتضر شده
      
      در خانه هم برای علی رو گرفته ای
      این صورت کبود تو هم دردسر شده
      
      حرفی بزن و گرنه که دق می کند حسن
      حرفی بزن ببین حسنم، جان به سر شده
      
      خیلی دلت برای حسین شور می زند
      « جانم حسین » های تو غرق شرر شده
      
      در پشت در چه بر سرت آمد که این دو ماه
      دارو دگر به زخم تنت بی اثر شده؟
      
      فهمیده ام که دست به پهلو گرفته ای
      هر چه که پیش آمده از « میخ در » شده
      
      کمتر نفس بکش به خدا می کشی مرا
      خونابه های پهلوی تو بیشتر شده
      
      محمد فردوسی

       
      بهار و ياس خزاني به هم نمي‌آيند
      عصاي دست و جواني به هم نمي‌آيند
      
      تمام دلخوشي من بگو كه تابوت و…
      ...قدي كه گشته كمانی هم نمي‌آيند
      
      كنار بستر تو اشك و التماس از من
      تو و عذار نهاني به هم نمي‌آيند
      
      شفا ز پينه­ی دست تو آبرو دارد
      مگو، مگو نتواني به هم نمي‌آيند
      
      مرا كه خانه نشينم مخواه از اين پس
      به خاك تيره نشاني به هم نمي‌آيند
      
      اميد و آرزوي چار كودك معصوم
      عزا و فاتحه خواني به هم نمي‌آيند

       
      *********************
       
       
      به التماس نگاه یتیمهای خودت
      به دستهای کریمانه ی دعای خودت
      بیا دوباره دعاکن ولی برای خودت
      برای پهلو و بازو و دست و پای خودت
      
      فقط برای نرفتن دعا کنی؛ باشد؟
      برای بی کسی من دعا کنی؛ باشد؟
      
      همینکه دیدمت از صبح بهتری امروز
      به سفره نان خودت را می آوری امروز
      دوباره دست به پهلو نمی بری امروز
      نگو به فکر جدایی ز حیدری امروز
      
      که گفته پیرشدی یا جوانیت رفته
      خدای من نکند مهربانیت رفته
      
       تو بار رفتن بستی، علی حلال کند؟!
      تو بین بستر هستی، علی حلال کند؟!
      تو بین شعله نشستی، علی حلال کند؟!
      تو بین کوچه شکستی، علی حلال کند؟!
      
      تورا به جان حسینت نگو حلالم کن
      از این غریب بخر آبرو حلالم کن
      
      کمی مراقب خود باش... فکر جانت باش
      به فکر من نه... کمی فکر کودکانت باش
      تو باش! با تن زخم و قد کمانت باش
      بمان و قدرت زانوی پهلوانت باش
      
      همان که بست دراین خانه دست حیدر را
      مخواه باز ببیند شکست حیدر را
      
      خدانکرده به تابوت مرگ تن دادی؟
      که دست بی کسی ام را به دست من دادی
      اگر به دخترکت چندتا کفن دادی
      بگو برای حسین از چه پیرهن دادی
      
      چراکه بر بدنش پیرهن نمی ماند
      نه پیرهن که برایش بدن نمی ماند
      
      محمد علی بیابانی
       
       *********************

      
      سایه بالا سرم از سر من کم نشو
      روی نگیر از علی؛پیش علی خم نشو
      
      ای گل بیمار من چقدر تب کرده ای
      آب نشو پیش من اینهمه شبنم نشو
      
      پا نشو کاری نکن این همه زحمت نکش
      تازه زمین خورده ای باز مجسم نشو
      
      دست قنوتت چرا رو به علی می کند
      خجالتم می دهی کعبه دردم نشو
      
      زمزمه شهر را می شنوی ای فاطمه
      برو که راحت شوی اسیر این غم نشو
      
      گريه ات اين روزها كرببلا مي كند
      مادر كرببلا ماه محرم نشو
      
      رحمان نوازنی
       
      *********************

      
      همین که بهتری الحمدلله
      جدا از بستری الحمدلله
      همین که در زدم دیدم دوباره
      خودت پشت دری الحمدلله
      ***
      شنیدم بسترت را جمع کردی
      و با سختی پرت را جمع کردی
      شنیدم آب دادی به حسینم
      حواس دخترت را جمع کردی
      ***
      تو دیگر با حجابت خو گرفتی
      به چندین علت از من رو گرفتی
      گمان کردی ندیدم زیر چادر
      چطوری دست بر پهلو گرفتی
       **
      جواب حرف هایم شد همین! نه؟
      غریبه بودم اما این چنین نه!
      ببینم! قصد رفتن که نداری؟
      نرو! جان امیرالمومنین، نه!
      
      حسین رستمی
       
     *********************

      
      وقتی سرت را روی بالش می گذاری
      خونآبه می گردد ز پهلوی تو جاری
      
      دیشب عوض کردی لباس خونی ات را
      امّا دوباره شد لباست لاله کاری
      
      زهرا مگر میخ در خانه چقدر است
      هر دفعه باید پیرُهن را در بیاری
      
      پهلوی تو خواب و خوراکت را گرفته
      از درد پهلو تا سحرگه بی قراری
      
      با من نمی گویی چه آمد بر سر تو
      بانو شبیه مجتبایم راز داری
      
      اشک جگر دارت ز چشمانت روان است
      با خنده های بی شکیب زخم کاری
      
      درد کمر دیگر امانت را بریده!
      حتّی توانِ راه رفتن هم نداری
      
      دردانۀ من زیر لب آهسته گوید
      چادر نماز خاکیت شد یادگاری
      محمد فردوسی

       
       *********************
      

      
      چه روي نيلي و موي سپيده اي داري
      وجود خسته و قدّ خميده اي داري
      
      چه پيكري چه جمالي چه گوش مجروحي
      چه بازوان كبود و شهيده اي داري
      
      براي شستن تو آب ديده اي دارم
      براي كشتن من زخم ديده اي داري
      
      به روي شانه ي حيدر چه ميكني زهرا
      چه ديدگان به خون آرميده اي داري
      
      حجاب ناله ي من ، آستين پيرهن است
      ببين چه شوهر غربت كشيده اي داري
      
      الا مسافر حيدر ، ستاره ي لاهوت
      خدا كند كه بميرم به زير اين تابوت
      
      علي اكبر لطيفيان

       
     *********************

      
      بايد بري؛ نه ! محض رضاي خدا نگو
      دق مي كنم بدون تو، اين جمله را نگو
      
      زهرا بمان و زندگي ام را به هم نريز
      سنگ صبور من نرو از پيشم اي عزيز
      
      باور نمي كنم كه دلم را تو بشكني
      با رفتنت به زخم غرورم نمك زني
      
      زهرا شب عروسي مان خاطرت كه هست؟
      مهريه ي زلال و روان خاطرت كه هست؟
      
      يادت كه هست قول و قراري كه داشتيم!؟
      يك روح واحديم ؛ شعاري كه داشتيم
      
      اي دل خوشيِ زندگي ام ميشود نري؟
      از حال و روز من، كه شما با خبرتري
      
      گريه نكن محدثه ، غمگين نكن مرا
      با رفتنت غريب تر از اين نكن مرا
      
      خاتون من! قلندر خوبي نبوده ام
      من را ببخش؛ شوهر خوبي نبو ده ام
      
      با درد ِ دنده هاي ِ شكسته جدال كن
      تقصير دستِ بسته ي من شد حلال كن
      
      دلگرمي علي به نظر زود مي روي
      نه سال شد فقط ،چقدر زود مي روي
      
      بعد از تو فيض هاي خدايي نمي رسد
      فرياد مرتضي كه به جايي نمي رسد
      
      زهرا بمان و چهره ي غم را عبوس كن
      زهرا بمان و زينب مان را عروس كن
      
      غصه به كار دل گره ي كور مي زند
      خيلي دلم براي حسن شور مي زند
      
      زهرا نرو، كه بغض بدي در گلوي توست
      دامادي حسين و حسن آرزوي توست
      
      حالا كه اعتنا به قسم ها نمي كني
      فكر حسين تشنه لبت را نمي كني!؟
      
      ديدي كه رنگ از رخ مهتاب مي پرد
      شبها حسين تشنه لب از خواب مي پرد
      
      در باغ ميوه هاي دلت، سيب نوبر است
      اين كربلايي از همه شان مادري تر است
      
      حرف از سفر زدي و تبسم حرام شد
      پيراهن حسين شنيدم تمام شد
      
      باشد برو-قبول- علي بي پناه شد
      باشد قرار بعدي مان قتلگاه شد
      
      باشد برو كه كرببلا گريه مي كنيم
      با هم كنار طشت طلا گريه مي كنيم
      
      وحید قاسمی
       
       *********************
      

      
      اين روزها كه ديدنتان كيميا شده
      اين خانه بي نگاه تو دارالعزا شده
      
      باور نميكنم چقدر آب رفته اي
      حتي براي ناله لبت بي صدا شده
      
      من ميخ بر دلم نه به تابوت ميزدم
      هرچند خنده اي به لبت آشنا شده
      
      شرمنده ام كه بودم و پاي غريبه ها
      با شعله هاي سرخ به اين خانه وا شده
      
      شرمنده ام كه بودم و نامحرمان شهر
      آنگونه در زدند كه از هم جدا شده
      
      فهميده ام چه بر سرت آن روز آمده
      از وضع چادري كه پر از رد پا شده
      
      وقت نفس كشيدن تو اين صداي چيست
      اين استخوان سينه چرا جابه جا شده
      
      پيراهن حسين مرا دوختي ولي
      افسوس حرف روز و شبت بوريا شده
      
      با زينبم بگو سه كفن مانده پيش ما
      با زينبم بگو كه به غم مبتلا شده
      
      با او بگو كه بوسه زند بر گلوي خشك
      بر حنجري كه محمل سرنيزه ها شده
      
      با او بگو كه بوسه زند جاي مادرش
      بر پيكري كه خرد شده ، آسيا شده
      
      حسن لطفي

       
       *********************
      

      
      نشسته ديده به باران ، ولي بهاري نيست
      دلم شكسته گُلم گريه اختياري نيست
      
      تو را به جان علي اينقدر تلاش نكن
      كه از چنين بدني انتظار كاري نيست
      
      بيار بار دلت را به شانه‌هاي علي
      كه در مقابل پيراهن تو باري نيست
      
      براي دست تو اين شانه بار سنگيني است
      عزيز !حال تو كه حال خانه داري نيست
      
      تمام خانه و كوچه پراست از لاله
      خزان بستر تو جاي لاله‌كاري نيست
      
      ميان سينه‌ي مجروح من حرم داري
      چه فرق مي‌كند اين كه تو را مزاري نيست
      
      محمد بختیاری
       
       *********************      

      
      پر می زند به سمت خدا بال بی پرت
      رنگ پرستو  آمده جای کبوترت
      
      حالا که فصل لاله گذشته چرا هنوز….
      ....گل می دهد دوباره گلستان بسترت
      
      یا بین شعله های تبت آب می شوی
      یا اینکه آب می رود از دیده ی ترت
      
      سرگرم زخم داری و درد سرت شدی
      یعنی که سر نمی زنی دیگر به همسرت
      
      تقصیر تو نبوده عزیزم که مدتی . . .
      . . . افتاده است عکس من از چشم لاغرت
      
      اصلاً بیا و روسری ات را گره مزن
      من رد نمی شوم نظری از برابرت
      
      تو پا به پای چادر خود راه می روی
      خیلی مواظبی که نیفتاده از سرت
      
      این نیمه ی شکسته ی تو جوش می خورد
      وقتی کمی تکان نخورد  نیم دیگرت
      
      محمد امین سبکبار

       
     *********************
      

      
      قبل از آنیکه شرر بر جگر من باشی
      تو بنا بود بمانی سپر من باشی
      
      از من غمزده بعد از پدرت رکنی رفت
      تو بنا بود که رکن دگر من باشی
      
      حرف از رفتن خود میزنی و می میرم
      تو چرا زخم دل شعله ور من باشی
      
      آه خوش بود دلم فارغ از این شهر غریب
      فاطمه! تا به ابد دور و بر من باشی
      
      حال همراه شدی دست به دست اجلت
      کاش می شد که فقط همسفر من باشی
      
      تو دعای سفرت خواندی و من در عوضش
      از خدا خواستم ای محتضر من – باشی
      
      پر و بال تو شکستست ولی ممنونم
      با همین حال اگر بال و پر من باشی
      
      همه دیدند تو با سینه زخمت ماندی
      تا در آن موج بلا پشت سر من باشی
      
      کاش می شد که بمانی به برم تا اینکه
      رد جا مانده دیوار و در من باشی
      
      محمد بیابانی
       
       *********************

      
      این مرگ پله پله ی تو غصه خوردنی است
      این دنده ها ز روی لباست شمردنی است
      
      چشم تو خواب دارد و خوابت نمیبرد
      با سیل اشک، خواب ز چشم تو بردنی است
      
      بر استخوان نشست جمال جلالی ات
      این هیبت عظیم به خاطر سپردنی است
      
      این زخم بد قلق، قرق زینبت شکست
      بر سینه جای زخم تو، زینب فشردنی است
      
      فامیل من برای تو خرما خریده اند
      بعد از عیادت تو که گفتند مردنی است
      
      چشم تو گود رفت که عادت کند حسین
      طفلی حسین جانب گودال بردنی است
      
      مویت ربیع الاول بعد از محرم است
      غافل از اینکه گل به سر تو فسردنی است
      
      محمد سهرابی

       
     *********************      

      
       امشب ز فرط گریه صدایش گرفته است
       حتی دل مدینه برایش گرفته است
      
       با نوحه های زینب خود سینه می زند
       ذکر حزین « وااسفایش» گرفته است
      
       با این لباس خاکی و پاره؛ بدون شک
       پایش به گوشه های عبایش گرفته است
      
       هنگام غسل دادن زهرا به گریه گفت:
       این مو که سوخته! که حنایش گرفته است؟
      
       تا چشم او به چادر و سجاده خورد، گفت:
       زهرای من چه زود دعایش گرفته است!
      
       آبی بیاورید،حسینش ز حال رفت
       آقا دوباره هول و ولایش گرفته است
      
      وحید قاسمی
       
    *********************
      

      
      پیش از غروب ابری عمر خزانتان
      جان می دهم به زندگی نیمه جانتان
      
      از چه ز روز حادثه حرفی نمی زنید
      نامحرم است چاهِ دلم با زبانتان؟
      
      وقتی به اذنتان ملک الموت زنده است
      فکری کنید بر اجل ناگهانتان
      
      هر شب به گرد بسترتان دور می زنم
      تا پنجه های مرگ نیفتد به جانتان
      
      شاید به خواب امشبتان محسن آمده
      سوزد تبسّمی ز لب مهربانتان
      
      سجّاده و ستاره و تسبیح شاهدند
      بر گریه ی شبانه و درد نهانتان
      
      دستی که زانوی غمتان را بغل گرفت
      حسرت نهاده است به دل کودکانتان
      
      با هر تپش که قلب حسن تیر می کشید
      می میرد از کبودی قد کمانتان
      
      قلبم شکسته تر شده از دستتان که من
      پیرم ز روزگار غریب جوانتان
      
      چادر به زیر پای شما گیر می کند
      از بس که خم شده کمر ناتوانتان
      
      محض تبرّکی وسط سفره می برم
      آن تکه ای که مانده ز دست پخت نانتان
      
      از چه ردیف دنده ی تان نامنظّم است
      بانو چه آمده به سر استخوانتان
      
      این حال و روزتان پس از آن ضربه ی در است
      این ناله کرده است به احوال آنتان
      
      ای چشم پر ستاره ی آیینه ی علی
      خون می چکد ز قطره ی اشک روانتان
      
      مهمان کنید از لبتان یک علی مرا
      پیش از غروب ابری عمر خزانتان
      
      محمد امین سبکبار
       
       *********************      

      
      داغت که با سکوت سبکترنمي شود
      حرفي بزن جواب که باسرنمي شود
      
      تعريف کن ازاول تنهايي ات بگو
      از هيچکس براي تو مادرنمي شود
      
      از مردم از عيادتشان راستي بگو
      کي گفته بود فاطمه بهتر نمي شود؟
      
      ميخواهم ازغمت نخورم بر زمين ولي
      هربارميرسم جلوي درنمي شود
      
      دربسترت به چشم من انگار زينبي
      آدم سه ماهه اينهمه لاغر نمي شود
      
      حسين رستمی
       
       *********************
      

      
      دوباره سفره ی اشک مرا تو گستردی
       چرا محدثه تابوت خانه آوردی
      
       اثر نداشت مگر دستمال زرد نبی
       هنوز مثل گذشته دچار سر دردی
      
       تمام پنجره ها را گشوده ام زهرا
       کمی نسیم بیاید، چقدر تب کردی
      
       اگر چه دنده ی یک دنده با تو لج می کرد
       صبور بوده به روی خودت نیاوردی
      
       چه آمده به سر چشم هایت ای بانو
       که با دو دست پی جانماز می گردی
      
      وحید قاسمی
       
       *********************      

      
       دو پلک شب شکنت گریه می کند زهرا
        برای سوختنت گریه می کند زهرا
      
       چقدر آب شدی این دو هفته ی آخر
        لباس در بدنت گریه می کند زهرا
      
        کبود تر شده ای، پس نفس عمیق بکش
        تلاش کن؛ حسنت گریه می کند زهرا
      
       دوباره راز گل سرخ سینه افشا شد
       دوباره زخم تنت گریه می کند زهرا
      
       کفن سوا مکن از گنجه ی جهیزیه ات
       حسین بی کفنت گریه می کند زهرا
      
      وحید قاسمی
       
      *********************
      

      
      خونابه های زخم تو آب وضوی من
      لبخند کوچکی به لبت آرزوی من
      
      حرفی بزن عزیز دلم غصه می خورم
      این غصه عقده ایی شده بین گلوی من
      
      ناراحتی ز دست علی؟ پس چرا دگر
      پوشانده ای تو صورت خود پیش روی من
      
      مردم دگر جواب سلامم نمی دهند
      بر باد طعنه رفته همه آبروی من
      
      پیرم نموده ناله واشک شبانه ات
      دیگر نمانده تار سیاهی به موی من
      
      ای ذات آب روح طهارت زلال من
      خونابه های زخم تو آب وضوی من 
      
      وحید قاسمی
       
       *********************

      
      ای تکیه گاه شانه ی بی یاورم مرو
      ای بوسه گاه زخمی بال و پرم مرو
      
      بر زندگی ساده ی نه ساله رحم کن
      من التماس می کنمت همسرم مرو
      
      روز مرا چو چادر خاکی سیه مکن
      ای قبله گاه نور بیا از حرم مرو
      
      دستم به دامنت قسمم را قبول کن
      زهرا به حق اشک دو چشم ترم مرو
      
      خیبر شکن ببین که به زانو در آمده
      بی تو غریب می شوم ای همسرم مرو
      
      باور نمی کنی که بدون تو بی کسم
      کی می شود جدایی تو باورم مرو
      
      سنگ صبور من بروی بهر درد دل
      سر تا کمر به چاه فرو می برم مرو
      
      آنکه ز ساقه نو را شکست«تبت یداه»
      یاس کبود من گل نیلوفرم مرو
      
      زینب شبی لبش در گوشت نهاد و گفت
      کردم دعا که خوب شوی مادرم مرو
      
      قاسم نعمتی
       
      *********************
      

      
      چشمی شبیه چشم تو گریان نمی شود
      زهرا حریف چشم تو باران نمی شود
      
      گیرم که نان بعد خودت هم درست شد
      نان بدون فاطمه که نان نمی شود
      
      برخیز و باز مادری ات را شروع کن
      فضه حریف گریه ی طفلان نمی شود
      
      بدجور جلوه کرده کبودی چشم تو
      طوری که زیر دست تو پنهان نمی شود
      
      معجر بزن کنار و علی را نگاه کن
      خورشید زیر ابر که تابان نمی شود
      
      فهمیده ام ز سرفه ی سنگین سینه ات
      امشب نفس کشیدنت آسان نمی شود
      
      ای استخوان شکسته ی حیدر چه می کنی؟
      با کار خانه زخم تو درمان نمی شود
      
      من خواهشم شده ست که زهرای من بمان
      تو با اشاره گفتی علی جان نمی شود
      
      گفتم که روی خویش عیان کن ببینمت
      گفتی به یک نگاه به قرآن نمی شود
       

     *********************
      

      
      لاله وار از محنت داغ جگر فهمیدم
      تازه در معرکه معنای سپر فهمیدم
      
      خبر سوختن عود تماشایی نیست
      قبل از آنی که بیایم دم در فهمیدم
      
      علت خم شدنت کوتهی جارو نیست
      تا که یک دست گرفتی به کمر فهمیدم
      
      وقت برداشتن شانه کمی شک کردم
      ولی آن لحظه که افتاد دگر فهمیدم...
      
      زحمت اینقدر مکش تا که بگویی چه شده است
      از همان «فضه بیا» داغ پسر فهمیدم
      
      با صدایی که در این خانه رسید از کوچه
      قبل از آنی که بیایم دم در فهمیدم
      
      حسين رستمي

       
     *********************      

      
      ای شهاب سرخ رنگ آسمانی صبر کن
      چند روزی بیشتر تا می توانی صبر کن
      
      با همین احوال، تنها دل خوشی من تویی
      راضی ام من به همین قدّ کمانی صبر کن
      
      کاش میمردم نمی دیدم مسافر میشوی
      تو برای این سفر خیلی جوانی صبر کن
      
      من بدون تو فقط یک جسم بی روحم مرو
      تا بمانم عشق من باید بمانی صبر کن
      
      خُب بگو بانو که قصد کشتنم را کرده ای؟
      می روی با خود مرا هم می کشانی صبر کن
      
      این ستون تا آن ستون شاید فرج باشد، مرو
      چند روزی بیشتر تا می توانی صبر کن...
      
      محمد ناصری

       
  *********************
       
       
      این شانه های خسته ی من ناتوان ترند
      تا زیر بار حادثه طاقت بیاورند
      
      در دست های خیبری ام جان نمانده است
      بی قوت تو راه به جایی نمی برند
      
      از مردمی که خنده به تنهایی ام کنند
      تا کوچه های شهر همه گریه آورند
      
      از احترام و عرض ارادت گذشته کار
      مردم دگر سلام مرا هم نمی خرند
      
      با زینبت حسین و حسن گریه می کنند
      این کودکان غمزده محتاج مادرند
      
      خانوم خانه صبح شد، از جا بلند شو
      تا در نگاه باز تو پر در بیاورند
      
      خورشید تابناک مدینه طلوع کن
      پای غروب چشم تو ارض و سما ترند
      
      بال و پرت شکسته شد اما هنوز هم
      این بال های زخمی تو سایه گسترند
      
      پشت دری شکسته زمین خوردی و بدان
      چشمان من همیشه به دیوار و آن درند
      
      فریاد می زدی و کسی اعتنا نکرد
      همسایه های ما همه هم کور و هم کرند
      
      دیگر برای زینبت از کربلا نگو
      از جسم های غرق به خونی که بی سرند
      
      از تیر و نیزه ها  که به رویای پیکرند
      از دشنه ها که در پی گودی حنجرند
      
      آوارگی و کوچه و بازار بعد از آن
      از مردمی که سنگ روی بام می برند
      
      از کودکی که دامنش آتش گرفته است
      از آن سواره ها که به دنبال دخترند
      
      از لشگری که در پی آن گوشواره ها
      در قحط زار عاطفه صد گوش میدرند
      
      از آن کنیز زاده که فکر کنیزکی است
      از مجلسی که شادی و غم برابرند
      
      از بزم عیش و آیه ی قرآن و ضرب چوب
      از آن نگاه ها که به طشت زر و سرند
      
      از قطره قطره های شراب شراب خوار
      کآمیخته به خون سر و روی دلبرند
      
      از کربلا مگو که ز بس گریه کرده است
      بال و پر ملائکه از اشک او ترند
      
      مسلم بشیری نیا
       
      *********************
      

      
      تنها نگاه ميكني و آه ميكشي
      روزم سياه ميكني و آه ميكشي
      
      رويت گرفته اي ز من و در جواب من
      رو سوي ماه ميكني و آه ميكشي
      
      همسايگان ز گريه ي تو شكوه ميكنند
      گويا گناه ميكني و آه ميكشي
      
      يا خانه را ز ماندن خود ميكني بهشت
      يا قتلگاه ميكني و آه ميكشي
      
      طاقت نداري آه كه بي كس ببيني ام
      عمرم تباه ميكني و آه ميكشي
      
      ديوار هم ز رفتن تو گريه ميكند
      تا عزم راه ميكني و آه ميكشي
      
      بر تو نگاه ميكنم و آه ميكشم
      بر من نگاه ميكني و آه ميكشي

       
      امن یجیب خوانم و شب را سحر کنم
      با دانه های اشک لبان تو تر کنم
      
      خانه خراب می شوم آخر ز داغ تو
      پیچیده ام به خویش چه خاکی به سر کنم
      
      اما اگر قرار شد از پیش من روی
      ماندم چگونه این جگرم را خبر کنم
      
      بر روی دامنم بگذارم سر تو را
      تا سیر این جمال کبودت نظر کنم
      
      از بس نگفته ای که چرا سینه ات شکست
      آخر شکایت تو به نزد پدر کنم
      
      اصلا خودت بگو که من غیرتی چه سان
      از این مسیر قتلگه تو گذر کنم
      
      از درد ها برای تو حرفی نمی زنم
      از ترس این که غصه تو بیشتر کنم
      
      یادت که هست آن سپرت را فروختی
      تکلیف بود سینه خود را سپر کنم
      
      خود را زدم به شعله که سالم ببینمت
      قربان موی تو صدها پسر کنم
      
      فرصت نداد تا که خودم را عقب کشم
      پهلو تهی ز ضربه دیوار و در کنم
      
      قاسم نعمتی
       
      *********************
      

      
      خاری به چشمهای من انگار می کِشی
      وقتی که آه از آن دل خونبار می کشی
      
      با خرمنی سپید ز گیسوی خود مرا
      روزی هزار بار تو بر دار می کشی
      
      بر زانوان بی رمقت راه می روی
      بر شانه بار غصه ی بسیار می کشی
      
      انگار سوی چشم تو از بین رفته است
      که این گونه هی تو دست به دیوار می کشی!
      
      شانه به موی دختر دردانه می زنی
      دستی بر آن نگاه گهر بار می کشی
      
      جاروی خانه ... پخت غذا ... روز آخری ...
      داری چقدر از این بدنت کار می کشی...؟
      
      این رو گرفتن تو مرا کشت! ... از چه رو
      چادر به روی دیده و رخسار می کشی؟
      
      معلوم می شود زنفسهای سرخ تو
      دردی که از جراحت مسمار می کشی
      
      ای قبله ی کبود! که با هر نگاه خود
      طرحی ز آتش در و دیوار می کشی
      
      خود را درست لحظه ی پرواز از قفس
      من را شبیه مرغ گرفتار می کشی
      
      خانه خراب گشتم و با رفتنت مرا
      داری به زیر این همه آوار می کشی!
      
      دیگر به غیر مرگ دعایی نمی کنی
      حالا که آه از آن دل خونبار می کشی
      
      هادی ملک پور
       
       *********************
      

      
      این روزهای آخر عمرت بیا بخند
      اصلاً برای من نه برای خدا  بخند
      
      گفتی که گریه هات مرا میکشد علی
      یا گریه میکنم سر سجاده یا بخند
      
      گفتی بلند شو به سوی مسجدت برو
      اینگونه که نمیروم اول شما بخند
      
      باشد قبول رو زدن من قبول نیست
      پس لا اقل به خاطر این بچه ها بخند
      
      اصلاً بنا شد اگر خنده ای کنی
      این سینه ات شکسته فقط بی صدا بخند
      
      وقتی خداست منتظر خیر مقدمت
      خوشحال باش گریه چرا ؟غصه چرا ؟غم چرا؟ بخند
      
      علی اکبر لطیفیان

       
       *********************
      

      
      با سینه ی شکسته علی را صدا مکن
      این گونه پیش من کفنت را سوا مکن
      
      هفتاد و پنج روز، زمن رو گرفته ای
      امروز را بیا و از این کارها مکن
      
      من رو زدم تو خنده به تابوت می کنی؟
      اینگونه با دلی که شکسته است تا مکن
      
      پیراهن اضافه نداری عوض کنی
      پس بر لباس خونی خود اعتنا مکن
      
      از این طرف به آن طرف خانه پیش من
      پیراهن حسین مرا جا به جا مکن
      
      من بیشتر به فکر توأم درد می کشی
      پس زودتر برو، برو فکر مرا مکن
      
      هر قدر هم که باز بگویم نرو بمان
      بی فایده است پس برو و پا به پا مکن
      
      اصلا بیا بدون خداحافظی برو
      حتّی برای ماندن من هم دعا مکن
      
      علی اکبر لطیفیان
       
     *********************

      
      وقتش شده نگاه به دور و برت کنی
      فکری برای این همه خاکسترت کنی
      
      عذر مرا ببخش، دوایی نداشتم
      تا مرهم کبودی چشم ترت کنی
      
      امشب خودم برای تو نان می پزم ولی
      با شرط اینکه نذر تب پیکرت کنی
      
      مجبور نیستی، که برای دل علی
      یک گوشه ای بنشینی و چادر سرت کنی
      
      من قبله و تو در شرف روبه قبله ای
      پس واجب است روی به این همسرت کنی
      
      زحمت مکش خودم به حسین آب می دهم
      تو بهتر است، فکری برای پرت کنی
      
      ای کاش از بقیه ی پیراهن حسین
      معجر ببافی و کفن دخترت کنی
      
      من، زینب، حسن، همه ناراحت توأیم
      وقتش شده نگاه به دورو برت کنی
      
      علی اکبر لطیفیان
       
    *********************
      

      
      زهراست ، یادگاری نور خدای من
      خورشید صبح و ظهر و غروبِ سرای من
      
      پرواز می کنیم از این خانه تا خدا
      من با دعای فاطمه او با دعای من
      
      ما نور واحدیم ، نه فرقی نمی کند
      من جای او بتابم و یا او به جای من
      
      مست تجلیات خداوندی همیم
      من با خدای اویم و او با خدای من
      
      یک طور حرف می زند انگار بوده است
      در ابتدای خلقت و در ابتدای من
      
      دنیا! تمام آنچه که داری برای تو
      یک تار موی خاکی زهرا برای من
      
      کاری که کرد فاطمه کار امام بود
      زهراست پس علی من و مرتضای من
      
      ما یک سپر برای جهازش فروختیم
      چیزی نبود تا که بمیرد به پای من
      
      هر شب دلم به گفتن یک فاطمه خوش است
      از من مگیر دلخوشی ام را خدای من
      
      علی اکبر لطیفیان
       
    *********************
      

      
      هر چند پر شکسته شدی و نمی پری
      اما هنوز، مثل همیشه کبوتری
      
      شکر خدا که پاشدی و راه می روی
      انگار فاطمه کمی امروز بهتری
      
      حتی برای دلخوشیِ ما... چه خوب شد
      مشغول کارِ خانه شدی روز آخری
      
      شانه زدی به موی پریشان دخترم
      می خواستی نشان بدهی باز مادری
      
      با این قنوت نا متعادل چه می کنی
      داری دعا به خانه ی همسایه می بری!؟
      
      هر چند خنده می کنی از دیدنم، ولی
      با طرز راه رفتن خود گریه آوری
      
      بانو! تو را قسم به دلم احتیاط کن
      وقتی که دست جانب دستاس می بری
      
      کم کم بساط زندگیم جمع می شود
      آخر نگاه می کنی ام جور دیگری ...
      
      علی اکبر لطیفیان
       
     *********************      

      
      زهرا ! چه کند می گذرد شستشوی تو
      نیمه شب است و تازه رسیدم به موی تو
      
      این گیسوی سپید به سنّت نمی خورد
      هجده بهاره ای و سپید است موی تو
      
      در من هزار بار تو تکثیر می شوی
      آیینه ام شکسته شدم روبروی تو
      
      ساقی کوثری من اصلا برای توست
      اما چگونه آب بریزم به روی تو
      
      گلبرگ های خشک تو را آب می زنم
      تا در مدینه پخش شود عطر و بوی تو
      
      ای در تمام مرحله ها پا به پای تو
      با خود مرا ببر که شوم کو به کوی تو
      
       علی اکبر لطیفیان
       
      ********************* 
      

      
      سپرده ام به کنیزان و هر چه نوکرتان
      که آینه نگذارند، در برابرتان
      
      که گیسوی تو یکی در میان پر از یاس است
      چه آمده است در این کنج خانه بر سرتان
      
      شکسته ای و همینکه به راه می افتی
      صدای آینه می آید از سراسرتان
      
      چه روی داده که حتی برای یک لحظه
      عقب نمی رود از روی چهره معجرتان
      
      نبیـنمت که به دیوار تکیه می آری
      کنار چشمهای غریب همسرتان
      
      کجاست شانه زدنها که کار هر شب بود
      به گیسوان همیشه نجیب دخترتان
      
      خدا به خیر کند این نفس زدنها را
      که سخت می رسد از سینه تا به حنجرتان
      
      ببین چگونه غرور شکسته ی مردی
      نشسته پای نفسهای رو به آخرتان
      
      علی اکبر لطیفیان

       
      دیگر در آسمان امیدم ستاره نیست
      انگار جز یتیم شدن راه چاره نیست
      
      حالا که عازم سفری پس مرا ببر
      درکار خیر حاجت هیچ استخاره نیست
      
      معجر ز چهره باز کن امشب که بعد از این
      فرصت برای دیدن رویت دوباره نیست
      
      جای سلام پلک به هم میزنی چرا
      راهی برای حرف زدن جز اشاره نیست ؟
      
      این یادگارها که به من هدیه میدهی
      در بین شان چرا اثر از گوشواره نیست
      
      معلوم شد چرا ز کفن ها یکی کم است
      سهمی برای آن بدن پاره پاره نیست
      
      علی صالحی
       
      *******************
       
       
      لحظۀ گر گرفتن عشق است
      مادر هرچه عاشق است تويي
      کلبه اي از ملات اشک و غروب
      هرچه اينجا شقايق است تويي
      **
      روي بازوي تو گلي واشد
      که خدا بوسه مي زند برآن
      دور اين گل طواف واجب شد
      بر تمام فرشته هاي جهان
      **
      مادر درد ، مادر باران
      پاي چشمت چرا سياه شده
      يک نفر مرد توي دنيا بود
      او هم از غصه ات تباه شده
      **
      روي تو ماه بود مادرجان
      دستي آمد ، نشست ، سيلي شد
      ماه روي تو در خسوف نشست
      نقره ناب عشق نيلي شد
      **
      رنگ خون ، بوي دود و خاک گرفت
      دامنت را که سايۀ عرش است
      خانه ات سوخت گرچه اين خانه
      باز تحت الحمايۀ عرش است
      **
      تکه اي از تن تو را بردند
      تکه اي که اگر به جا مي ماند
      مثل عباس مي شد و روزي
      قبلۀ سرخ کربلا مي ماند
      **
      ملتمس ، بغض کرده مي سوزند
      روبرويت چهار تکه بهشت
      چارتا بغض که خدا غم را
      جز براي نگاهشان ننوشت
      **
      قلب يک مرد کورۀ درد است
      استخوان و گلوش در جنگند
      پيش دردي که در دلش دارد
      دردهاي زمانه مي لنگند
      **
      هرچه من گريه مي کنم امشب
      قلمم بغض مي کند اما
      با دوتا چشم خيس با دل تنگ
      مي نويسم دوباره يازهرا
      
      علی زارعی رضایی
       
        *******************      

      
      مثل هرروز، روز خانه ما
      با قنوت تو می‌شود آغاز
      بعد آغوش می‌گشایی و ما
      به هوای بهشت در پرواز
      **
      جدّمان گفته بود بوی بهشت
      از پَر چادرت گرفته وجود
      راست می‌گفت، صبح‌ها پیداست
      که بهشت برین نگاه تو بود
      **
      دل مظلوم حضرت مولا
      شور می‌زد در این مدینه تو
      یادمان هست جدّمان احمد
      بوسه می‌زد به دست و سینه تو
      **
      مثل هر روز زندگی جاری است
      تو و دستان نازک و دستاس
      با سرانگشت خود بیا و شانه بزن
      به سر دختران پراحساس
      **
      ناگهان در سکوت خانه ما
      با صدای مهیبِ دقُ الباب
      به خودم آمدم ... و ترسیدم ...
      مادرم رفت سمت در بی‌تاب
      **
      کیست آن سوی در ... نمی‌داند
      خانه مرتضی است این خانه
      با غلاف غضب که می‌کوبد؟
      بر شکوه و جلال کاشانه
      **
      نعره می‌زد که تازیانه کجاست؟
      مادرم پشت در سپر شده بود
      آتش از خانه‌مان زبانه گرفت
      باز هم مادرم پدر شده بود
      **
      ناگهان لحظه در سکوت شکست
      چشم‌ها را به سمت ماه کشید
      میخ آتش گرفته و پهلو
      رنگ مادر پرید و آه کشید
      **
      فضه! آغوش درد را بگشا
      رفت انگار مادرم از دست
      فضه!... آرام‌تر ... تو را به خدا
      به گمانم که پهلویش بشکست
      **
      کاش آتش گرفته بود تنم
      تا نمی‌دیدم ماجرای تو را
      ریسمان بر دو دست بابا بود
      تازه می‌فهمم دردهای تو را
      **
      مثل هر روز نیست امروزم
      تا همیشه پُر است از هجران
      با دو دستش قنوت ... نه یک دست
      آه در بازویش نمانده توان
      **
      رنگ توفان گرفت بغض پدر
      اشک می‌آمد از دو چشم ترم
      تا کبودی صورتت را دید
      رو گرفتی دوباره از پدرم
      **
      گفته بودی که داغ تو تلخ است
      قصه‌ام هرم و دود دارد و من
      مخزن‌العشق فاطمه انگار
      داغ‌های کبود دارد و من
      **
      عطر چادر نماز مادر من
      بوی پس کوچه‌های بارانی است
      این نماز نشسته‌ات مادر
      چقدر بی‌قرار توفانی است
      **
      آستین در دهان گرفته‌ام و
      گریه‌هایم امان نمی‌دهد امشب
      بعد این چند سال می‌فهمم
      که چرا زود پیر شد زینب
      **
      ارث بردم من از تو داغت را
      کربلا انتهای کوچه توست
      آه آتش گرفته پهلویم
      روی نی کربلای کوچه توست
      **
      کربلا داغ‌ها مکرر شد
      آمدم کربلا شهید شدم
      روی نیزه بلند می‌گویم
      پیش داغ تو رو سپید شدم
      
      حامد حجتی
       
       *******************
      

      
      تا سر زند خورشید او از صبح بامش
      یک آسمان مست از تماشای مدامش
      
      تا گردباد شوق او در دشت پیچید
      صدها رمه آهو نشسته بین دامش
      
      در خطبه زار روح بخش او نشستم
      دارد عسل می ریزد از شهد کلامش
      
      او علت پیدایش نور پدر بود
      آری پیمبر غبطه خورده بر مقامش
      
      هر کس که زانو می زند در مکتب او
      باید بگیرد درس مردی از مرامش
      
      اصلا فدک ارزانی دنیایتان باد
      وقتی خدا کرده بهشتی را به نامش
      
      تا با دل و جان پاسدار کعبه باشد
      احرام آتش بسته در بیت الحرامش
      
      یک روز آه آینه باید بگیرد
      هر قلب سنگی که شکسته احترامش
      
      سر تا به پایش ذوالفقار است و رشادت
      آمد برون شمشیر مولا از نیامش
      
      باید علی را یک نفر پاسخ بگوید
      بغض گلوگیری شده زخم سلامش
      
      در باغ زخمش کربلایی ریشه کرده است
      تصویر زینب مانده در قاب قیامش
      
      در انتظارم یک نفر یک روز از راه
      شاید بیاید تا بگیرد انتقامش
      
      سید مسیح شاه چراغی
       
       *******************
       
       
      دستی زمخت راه نگاه مرا گرفت
      قلب خدا ز دیدن این ماجرا گرفت
      
      دیدم سپاه غصه حسن را احاطه کرد
      در صحن چشم های ترش غم عزا گرفت
      
      با رعدو برق سیلی کوبنده ی غضب
      ابری سیاه دیده ی من را فرا گرفت
      
      نامرد بابت همه ی کشته های بدر
      از دختر رسول خدا خونبها گرفت
      
      بر نقش یاس گوشه ی پایین معجرم
      از خون سرخ لاله ی گوشم حنا گرفت
      
      دیدم زمان بوسه ی آجر به معجرم
      در کوچه رقص بشکن ابلیس پا گرفت
      
       وحید قاسمی
        
        *******************       
       
      بلبل ز آشیانه خود دست می کشید
      گل بر سر جوانه ی خود دست می کشید
      
      چون ابر کز تمام خودش دست شسته بود
      از اشک دانه دانه ی خود دست می کشید
      
      حس کرد عمق کاری زخم غلاف را
      وقتی که روی شانه ی خود دست می کشید
      
      با مسیح سر برای وضوی جبیره اش
      بر جای تازیانه ی خود دست می کشید
      
      این آخرین سلام نمازش فقط نبود
      از آخرین بهانه ی خود دست می کشید
      
      رضا جعفری
       
    *******************
       
       
       
      خلافت ننگ مطلق بود ‌٬ تو تمکین نمیکردی
      و عصمت را فدای بیعتی ننگین نمیکردی
      
      از آوار ستم شاید قد توحید خم میشد
      اگر تو دستهایت را ستون دین نمیکردی
      
      تو را بی اخم میبینیم ٬ زخم مهربانیها
      که از اندوه پر بودی ولی نفرین نمیکردی
      
      سفر پایان سختیهاست این را خوب میفهمم
      ولی ای کاش وقتش را خودت تعیین نمیکردی
      
      یقینا باد عالم را به سمت نیستی میبرد
      اگر تو با وجودت خاک را سنگین نمیکردی
      
      و من از شعرهایم مصرعی جایی نمیخواندم
      اگر بانو خودت هر بیت را گلچین نمیکردی...
      
      هادی جانفدا
       
   *******************

      
      باران گرفت و قصه ی دریا شروع شد
      تکبیرهای جنگل و صحرا شروع شد
      
      بابا که رفت دختر خود را بغل کند
      بغضش گرفت و عشق همانجا شروع شد
      
      صف بسته بود جمع ملائک در انتظار
      پرده کنار رفت و تماشا شروع شد
      
      کوثر به جوش آمد و رضوان خروش کرد
      جشن و  سرور عالم بالا شروع شد
      
      چشمش به چشمهای پدر خورد و بعد از آن
      لبخندهای ام ابیها شروع شد
      
      تا سالها برای پدر، مادری کند
      همراه او بماند و پیغمبری کند
      
      تا عشق را نفس بکشد در هوای او
      بابا برای او شود و او برای او
      
      هی دور او بچرخد و پروانه ای شود
      دستش برای موی پدر شانه ای شود
      
      خیره شود به صورت او تا به ماه خود
      بوی بهشت هدیه کند با نگاه خود
      
      تا پاره ی تنش بشود، میوه ی دلش
      آئینه ای مقابل شکل و شمایلش
      
      تا سالها همین بشود ماجرای او:
      بابا برای او شود و او برای او
      
      بادی وزید و خنده ی دریا تمام شد
      احساس خوب جنگل و صحرا تمام شد
      
      **
      
      خورشید او غروب خودش را بغل گرفت
      یخ بست قلب عالم  و گرما تمام شد
      
      آئینه ای شکست و غمی انعکاس کرد
      آئین مهربانی دنیا تمام شد
      
      تنها بهانه بود برای وجود او
      راهی شد و بهانه ی  زهرا تمام شد
      
      **
      
      این کار، کار کیست؟! چه بد می زند به در
      باور نکردنیست ، لگد می زند به در؟!
      
      مشعل گرفته است که آتش به پا کند
      یا با طناب دست شما را جدا کند
      
      شاید تو بی علی شوی و او بدون تو...
      از پشت در صدا بزنی یا علی نرو!
      
      یعنی که قطره قطره بریزی به کوچه ها
      نامش نیفتد از دهنت تا به انتها
      
      یعنی بجنگ! وقت تماشا نمانده است
      یعنی به او نشان بده تنها نمانده است
      
      **
      
      اینجا کجاست؟! چادر خاکی! چه می کنی؟
      تنها ترین نشانه ی پاکی چه می کنی؟!
      
      اینجا غریبه نیست، چرا رو گرفته ای؟!
      آیا تویی که دست به زانو گرفته ای؟!
      
      دیر آمدم بگو که چه کردند کوچه ها
      بانوی قد خمیده! زمین می خوری چرا؟
      
      این کودکت چه دیده که هی زار می زند؟!
      هی دست مشت کرده به دیوار می زند
      
      ***
      
      حق دارد او که طاقت این روز را نداشت
      روزی که خانه دست کم از کربلا نداشت
      
      روزی که از صدای غمت شهر خسته شد
      روزی که چشمهای تو یکباره بسته شد
      
      روزی که زخمهای عمیقت دوا نداشت
      روزی که گریه های تو دیگر صدا نداشت
      
      ای کاش بر زمین اثری از فدک نبود
      ای کاش دست شوهر تو بی نمک نبود
      
      ***
      
      توفان گرفت و آن شب یلدا شروع شد
      خون گریه های عالم بالا شروع شد...
      
      حسن اسحاقی
       
        *******************
      

      
      اين روزها مسير حياتش عوض شده
      شهر مدينه اي که صراطش عوض شده
      
      از ياد رفت «آل محمد» به راحتي
      بعد از پيامبر، صلواتش عوض شده
      
      هيزم کنار خانه‌ی زهرا براي چيست؟
      ترحيم مصطفاست، بساطش عوض شده
      
      بر آستانه‌ی در «جنت» دخيل بست
      حتي مرام شعله‌ی آتش عوض شده
      
      باران تازيانه و گلبرگ هاي ياس؟
      اين شهر، بارش حسناتش عوض شده
      
      اما چرا نشسته به پهلوي فاطمه
      انگار ميخ در ثمراتش عوض شده
      
      اين فاطمه ‌ست که ز علي رو گرفته است؟
      يا آفتاب خانه صفاتش عوض شده
      
      عطري کبود مي وزد از سمت معجرش
      در بين کوچه ها نفحاتش عوض شده
      
      او رفتني است، اين در و ديوار شاهدند
      اين روزها اگر حرکاتش عوض شده
      
      نه سنگ قبر و گنبد و گلدسته و ضريح
      حتي شمايل عتباتش عوض شده
      
      یوسف رحیمی
       
    *******************
       
       
      بانو سلام ! نام تو را بوسه مي زنم
      چون زخم ، التيام تو را بوسه مي زنم
      
      با شعر آمدم به تماشاي نام تو
      آيينه بوي ماه گرفت از کلام تو
      
      حس مي کنم به غربت خود خو گرفته اي
      اي کشتي نجات ! که پهلو گرفته اي
      
      در پشت در هجوم خطر را چه مي کني ؟
      با آتشي که سوخته در را چه مي کني؟
      
      در مي زنند و پشت در آتش به پا شده ست
      يکباره کوهِ زمزمه ها بي صدا شده ست
      
      انگار زخم و کينه دهان باز کرده است
      حجم هجوم ، ممتد بي منتها شده ست
      
      با تکّه تکّه هاي دري که شکسته اند!
      ارکان خاک يکسره از هم جدا شده ست
      
      تکليف يک کبوتر پهلو شکسته چيست؟
      وقتي در آشيانه اش آتش به پا شده ست
      
      با خود به کوچه هاي عزا مي کشي مرا
      بانوي بي نشان ! به کجا مي کشي مرا ؟
      
      هرچند شهر، يکسره بيگانگي کند !
      آتش به گرد شمع تو پروانگي کند
      
      در شام تيره ، قصّه ماه کبود بود
      باران شعله شعله و رگبار دود بود
      
      در متن شعله قصد خليلي نداشتي
      سيلي زدند و طاقت سيلي نداشتي
      
      خورشيد ماه در تب و تاب محاق تو
      غم ماجراي کوچکي از اتفاق تو
      
      بانو سلام ! زمزمه تازه ات کجاست؟
      داغي ز داغ هاي بي اندازه ات کجاست؟
      
      آرام و سرد مي گذرم از هواي تو
      چون خاک سر گذاشته ام روي  پاي تو
      
      شبگرد کوچه هاي جهانم گذاشتي
      با داغ تازه اي که به جانم گذاشتي
      
      در باغ شب ، شکفتن زهرايي ات چه شد؟
      دستان گرم ام ابيهايي ات چه شد؟
      
      دستت کبود مي شود و تار مي شوم
      هر سال با عزاي تو تکرار مي شوم
      
      با خود به کوچه هاي عزا مي کشي مرا
      بانوي بي نشان ! به کجا مي کشي مرا ؟...
      
      ابراهیم قبله آرباطان
       
       *******************
       
       
      حرفي نداشت چشم ترم جز رثاي تو
      جاري ست بين هر غزلم رد پاي تو
      
      هر سال فاطميه دلم شور مي زند
      در کوچه هاي غربت و اشک و عزاي تو
      
      بگذار ما به جای تو خون گريه مي کنيم
      ديگر توان گريه نمانده براي تو
      
      ديدم چقدر قلب تو بی صبر می شود
      با شکوه های بی کسی مرتضای تو:
      
      اين قدر رو گرفتنت از من براي چيست
      حالا دگر غريبه شده آشناي تو؟
      
      از گريه ی شبانه و نجواي كودكان
      بايد به گوش من برسد ماجراي تو
      
      بانو كمي به حال حسينت نظاره كن
      حرفي بزن كه دق نكند مجتباي تو
      
      حالا ببين که روضه گرفتند كودكان
      در پشت درب خانه براي شفاي تو
      
      برخيز و با نگاه ترت يا علی بگو
      جان می دهد به قلب شکسته صدای تو
      
      ديدم تو را که آرزوي مرگ مي کني
      بانو بس است! کشته علي را دعاي تو
      
      هم ناله با وصيت تو ضجّه می زنم
      با روضه های بی کفن کربلای تو
      
      یوسف رحیمی
       
       *******************
       
      بیمار خسته است بیا و ثواب کن
      جز مرگ هر که خواست عیادت جواب کن
      
      آتش به جان من زند آب دو دیده ات
      کمتر مرا ز غصه از این بیش آب کن
      
      نه سال خاطرات عجب زود سر رسید
      بدرود باورق ورق این کتاب کن
      
      گر باز هم عدو به در خانه حمله کرد
      تا زنده است فاطمه رویش حساب کن
      
      از نقش صورتم اثری روی در بجاست
      پس بعد من نظاره عکسم به قاب کن
      
      دیگر توان روی گرفتن نمانده است
      ای سیل سرخ اشک تو کار نقاب کن
      
      پیراهنی که دوختم بهر محسنم
      زینب بگیر بر تن طفل رباب کن
      

       
  *******************       
       
      آن که باخلقت تو هرچه که بود آورده
      جبرییلش به سجود تو سجود آورده
      
      نه...غلط گفتم از آغاز خدا با نورت
      نه فقط آنچه که بود آنچه نبود آورده
      
      سر سجاده شب ماه شب اول ماه
      سرتعظیم به پیش تو فرود آورده
      
      باد از خاک سر کوی تو سوغات سفر
      یک بغل رایحه عنبر و عود آورده
      
      مادرآب تویی و پدرخاک علی
      آب و خاکی که گلم را به وجود آورده
      
      چند قرنی ست که مضمون بلند عمرت
      شاعران را به سرگفت و شنود آورده
      
      هیزم آورد درخانه تو کینه ولی
      آتش فاجعه راچشم حسود آورده
      
      ای که همرنگ بلالت شده دیوارحرم
      چه بلایی به سرت آتش و دود آورده
      
      آه...خورشید علی باد مخالف چندی ست
      درحوالی رخت ابر کبود آورده
      
      باعث سجده به دامان تو در علقمه شد
      آنکه بر فرق علمدار عمود آورده
      
      محسن عرب خالقی
       
        *******************
      

      
      من بودم ودیوارهای کوچه ی بن بست      
      با کودکم در انتهای کوچه ی بن بست
      
      طوفان گرفت و هردومان از ترس لرزیدیم
      لعنت براین آب وهوای کوچه ی بن بست
      
      پایم به سنگی گیر کرد و کوزه ام افتاد
      من ماندم و هول و ولای کوچه ی بن بست
      
       در گودی زیر دو چشمم می توانی دید
       گودال سرخ کربلای کوچه ی بن بست
      
       زد زیر گریه، خشت خشتِ خانه ی حیدر
      از ناله ی واغربتای کوچه ی بن بست
      
      دیدم حسن خیلی پی آن گوشواره گشت
      با چشم گریان هر کجای کوچه ی بن بست
      
      از قعر دریای بلا طفلی نجاتم داد
      می خوانم او را ناخدای کوچه ی بن بست
      
      تا روز محشر هیئتی ها اشک می ریزند
      با شعرهای ماجرای کوچه ی بن بست
      
      بر چهره ی سینه زنانم بین هر روضه
      حک می شود جغرافیای کوچه ی بن بست
      
      وحید قاسمی
       
        *******************
       
      
       
      صحبت از فاطمه سر فصل غزل خوانی ماست
      گریه در روضۀ او مسلک عرفانی ماست
      
      ما پریشان غم مادرمان فاطمه ایم
      غربتش علت این گریۀ طولانی ماست
      
      هر کسی در پی دارو و دوا می گردد
      نمک روضۀ او نسخۀ درمانی ماست
      
      هرکسی رخت عزا کرده به تن می داند
      که چنین پیرهنی علّت سلطانی ماست
      
      لعن بر قاتل صدیقۀ کبری بی شک
      مُهر تأیید و قبولی مسلمانی ماست
      
      روضه خوان ، روضۀ دیوار و در و کوچه نخوان
      سر شکستن سند غیرت ایرانی ماست
      
      محسن مهدوی
       
        *******************
       
       
      عکس مدینه را که به دیوار می زنم
      پشت بقیع می روم و زار می زنم
      
      حالا که شعر آمد و بغض مرا شکست
      حرف از نگفته های تو بسیار می زنم
      
      شکرانه ی نفس زدن بین روضه ها
      هر لحظه نام فاطمه را جار می زنم
      
      هرجاکه، مادری به زمین می خورد فقط
      با دست چاره بر سر ناچار می زنم
      
      وقتی که صحبت از در و دیوار می شود
      دیوانه وار بر در و دیوار می زنم
      
      حس می کنم شکستگی سینه تورا
      سینه میان کوچه که هر بار می زنم
      
      حجم تمام سینه من تیر می کشد
      وقتی گریز روضه به مسمار می زنم
      
      گاهی کبوترانه به قم پرکشیده و
      از دوری مزار شما زار می زنم
      
      علی اشتری 
       
       *******************
       
       
      ای مه و ماه فدایت مادر
      عشق دربان سرایت مادر
      
      کوثر رحمتی و در قرآن
      کرده تمجید خدایت مادر
      
      تو به حدی به پدر نزدیکی
      به تو می گفت: فدایت مادر
      
      مثل خورشیدی و هی می بارد
      نور حق از سر و پایت مادر
      
      هر کسی خواست به جایی برسد
      چشم دارد به دعایت مادر
      
      برسد بر همه ی عالمیان
      رزق و روزی ز عطایت مادر
      
      چادر خاکی تو خیمه ی عشق
      ما غلامان سرایت مادر
      
      آرزوی همه ی ما این است
      که بمیریم برایت مادر
      
      بعد ده قرن هنوز از کوچه
      می رسد سوز صدایت مادر
      
      کاش وقتی که زمین می خوردی
      عرش می ریخت به پایت مادر
      
      تو سرآغاز شهادت بودی
      کوچه شد کرببلایت مادر
      
      کاشکی یک نفر از سینه زنان
      پشت در بود بجایت مادر
      
      کاشکی صورت ما نیلی بود....
      ما بمیریم برایت مادر
      
      درد پهلوی تو ما را کشته......
      سینه زن هات فدایت مادر
      
      مهدی صفی یاری
       
      *******************       
       
      در اتاق بدنش غنچه ی بی تاب شده
      همچو یک عکس که با میخ درش قاب شده
      
      تق تق پای کسی بر سر مسمار در است
      به گمانم که به لالای همان خواب شده
      
      یک گل یاس که با غنچه در آتش می سوخت
      همچو یک شمع که در شعله ی خود آب شده
      
      به کدامین گنه آتش زده اندش شاید
      جرمش این بود که مهریه ی او آب شده
      
      آسمان در حق شب شد و بر صفحه ی آن
      محسن و فاطمه چون اختر و مهتاب شده
      
      از زمانی که فرو رفت به پهلویش میخ
      چیدن غنچه ی شش ماهه دگر باب شده
      
      فاطمه کو که ببیند گل شش ماه رباب
      روی دستان پدر بوده و سیراب شده
      
      مرقد محسن او در بدنش بود ولی
      مرقد طفل رباب سینه ی ارباب شده
      
      محمد مهدی حبیبی کرمانی
       
        *******************      

      
      امشب، مدینه در دلش درد است، بانو
      حال و هوای کوچه‏ها سرد است، بانو
      
      پشت دری، یاس سپیدی، سخت پژمرد
      یاس عزیز من، چرا زرد است، بانو
      
      آیینه‏ها، حتی حضورت را ندیدند
      سنگی به دستی ناجوان‏مرد است، بانو
      
      امشب، دلم پرواز را از یاد، بُرده‏ست
      «پهلو به پهلو در دلم، دَرد است، بانو!»
      
      دیشب، غروب غربتت، مولا چه می‏گفت
      انگار او هم با تو همدرد است، بانو!...
      
      امشب، مدینه در دلش دَرد است، بانو!
      حال و هوای کوچه‏ها سرد است، بانو!
      
      زینب مسرور
       
        *******************
       
                      
      بنویسید این چنین بوده ست
      رسمِ تاریخ، رسمِ کین بوده ست
      
      بنویسید شب سحر نشده
       زود، حتی علی خبر نشده
      
       تا سلیمان شبی ز پا افتاد
       حلقه در دستِ دیوها افتاد
      
       ماه از هر طرف محاصره شد
       در دل هر ستاره دلهره شد
      
       بین آتش وجودِ ماه گم است
       ماه در این شبِ سیاه گم است
      
       رقصِ آتش، دری که میسوزد
       سوره ی کوثری که میسوزد
      
       نفسش صد بهار می ارزد
       این گلِ پرپری که میسوزد
      
       در دلِ کودکان چه میگذرد؟
       مهربان مادری که میسوزد
      
       یادگاری فقط همین مانده
       تکه ی چادری که میسوزد
      
       چه شده ست ای خدایِ ابراهیم؟
       می رسد های های ابراهیم
      
      در طوافند گردِ چادر او
       انبیا پا به پایِ ابراهیم
      
       شمع گشتن جزای هر کس نیست
       نیست آتش برای ابراهیم
      
       تا نگیرد تبر به دستش باز
       شد قلم دست های ابراهیم
      
       بنویسید نیمه شب پنهان
       بنویسید آستین به دهان
      
       ماه گمنام روی شانه ی کوه
       کوهِ قامت شکسته لرزان
      
       خاک شد ماه در سیاهی شب
       این هلال خمیده ی بی جان
      
       جای باران ستاره می ریزد
       ابرها بی قرار و بی سامان
      
      خط به خط، صفحهِ صفحه ی تاریخ
      این کتابِ قطور بی پایان
      
       هم چنان مثل شمع می بارد
       هم چنان فاطمیه ها دارد
      
      محمد مهدی خانمحمدی
       
        *******************       
       
      مرا به خانه زهرای مهربان ببرید
      به خاک بوسی آن قبر بی نشان ببرید
      
      اگر نشانی شهر مدینه را بلدید
      کبوتر دل ما را به آشیان ببرید
      
      مرا اگر شَوَم از دست برنگردانید
      به روی دست بگیرید و بی امان ببرید
      
      کجاست آن جگر شرحه شرحه تا که مرا
      به سوی سنگ مزارش ، کشان کشان ببرید
      
      مراکه مِهر بقیع است در دلم چه شود
      اگر به جانب آن چار کهکشان ببرید
      
      نه اشتیاق به گل دارم و نه میل بهار
      مرا به غربت آن هیجده خزان ببرید
      
      کسی صدای مرا در زمین نمی شنود
      فرشته ها ! سخنم را به آسمان ببرید
      
      افشین علاء

     تا آيه آيه سورة كوثر مقدس است
      شان تو اي مليكة محشر مقدس است
      
      بال بهشت فرش قدمهات مي شود
      يعني مقام عصمت مادر مقدس است
      
      قلبي كه فاطميه ی غمهات مي شود
      نذر نگاه تو شده ، ديگر مقدس است
      
      تا روضه روضة تو و گريه براي توست
      اين اشكهاي پاك و مطهر ، مقدس است
      
      بانو به احترام تو و عطر نام تو
      گلهاي ياس سبز و معطر مقدس است
      
      وقتي كه ريخت پال و پرت بين كوچه ها
      ديگر گل بنفشة پرپر مقدس است
      
      دور و بر بقيع تو بانوي بي نشان
      حتي غبار بال كبوتر مقدس است
      
      خونت نوشت بر تن تاريخ تا ابد
      هر كس شود فدايي رهبر مقدس است
      
      یوسف رحیمی       

  *********************
       
      در مدينه مي زنند اين خانه را در بيشتر
      رفت و آمدها شده بعد از پيمبر بيشتر
      
      گل که پرپر شد شميمش را همه حس مي‌کنند
      مي رسد از کوچه عطر ياس پرپر بيشتر
      
      اجر پيغمبر ادا با شعله های کینه شد
      بین آن دیوار و در شد سهم کوثر بيشتر
      
      چوب مي‌سوزد ولي آهن ز جنس ديگري‌ست
      داغ شد در بين آتش ميخ آن در بيشتر
      
      آه سيلي بي هوا سخت است از نامحرمان
      پيش چشم غيرت اللّهي شوهر بيشتر
      
      کاش جای دست مولا چشم او را بسته بود
      پیش چشمان علی می‌ زد به مادر بیشتر
      
      داغ محسن، هجر بابا، زخمهای بی‌شمار
      از نفس انداخت او را فکر حیدر بیشتر
      
      با عمویش حمزه از دوران غربت گفته است
      از دو دست بسته‌ي سردار خیبر بیشتر
      
      خواست تا روي کبودش را نبيند مرتضي
      ياري‌اش کرده ست بين خانه معجر بيشتر
      
      قلب زينب خون شده از حرف هاي مادرش
      از وصيت هاي او در روز آخر بيشتر
      
      کهنه پيراهن براي کشتن زينب بس است
      مي‌کشد او را ولي گودال و خنجر بيشتر
      
      در هجوم سنگ ها لب مي‌شود پرپر ولي
      بر فراز نيزه اي باشد اگر سر بيشتر
      
      آه جانسوز است چوب خیزران و زخم لب
      پیش چشم خسته و خونبار خواهر بیشتر
      
      باز سیلی التیام داغ بابایی شده
      ارث مادر می رسد بی شک به دختر بیشتر
      
      یوسف رحیمی
       
       *********************      

      
      آتش افروخته و مادری افتاده زمین
      در بر دیده از خون تری افتاد زمین
      
      پشت در بود ولی پشت ولی بود یقین
      ناگهان مادر و بعدش دری افتاد زمین
      
      هیچکس فکر نمیکرد که سیلی بخورد
      گوئیا حیدر و پیغمبری افتاد زمین
      
      تا که آتش به سر چادر او پنجه کشید
      با دو تا ضربه پر آخری افتاد زمین
      
      بی حیا دید علی را و به طعنه میگفت:
      خوب شد فاطمه آخر سری افتاد زمین
      
      روزها طی شد و مسمار چونان تیری شد
      خورد بر حنجره و پیکری افتاد زمین
      
      کاش میشد که دگر قصه به پایان برسد
      از فراز سر یک نی سری افتاد زمین
      
      اینکه عباس سر نیزه سرش می افتاد
      از سر دخترکی روسری افتاد زمین
      
      دختری از سر یک ناقه زمین خورد ولی
      گوئیا پشت دری مادری افتاد زمین
      
      مهدی نظری
       
      *********************
      

       بگذار ببینیم همه، پا شدنت را
      آغاز کنی حرف مداوا شدنت را
      
      نورانیتم بسته به نورانیت توست
      پنهان مکن ای فاطمه زهرا شدنت را
      
      زهرا گره ام باز شد اما گره ات نه
      پیچیده نوشتند معما شدنت را
      
      طفلان تو با گریه به سجاده نشستند
      امروز که دیدند مهیا شدنت را
      
      دیروز تمام بدن تو سپرم شد
      امروز تماشا شده ام تا شدنت را
      
      نزدیک سه ماه است که یک گوشه می افتی
      بگذار ببینیم همه ، پا شدنت را
      
      علی اکبر لطیفیان

       
       *********************      

      
       السلام ای ثمر عمر پیمبر زهرا
      داده طاها لقبت حضرت مادر زهرا
      کفو و همتای علی فاتح خیبر زهرا
      به ائمه شده ای حجت اکبر زهرا
      
      التماسیم و به الطاف شما محتاجیم
      با همان دست ، دعا کن به خدا محتاجیم
      
      وقت آن است که از خاک تو زر جمع کنیم
      چادرت را بتکانی و قمر جمع کنیم
      باید از بین کلام تو نظر جمع کنیم 
      باز هم خطبه بخوانی و گهر جمع کنیم
      
      آن کسانی که به آئین خدا محتاجند
      به بیانات تو در دین خدا محتاجند
      
      بگو از راه خدایی که فراموش شده
      بگو از راهنمایی که فراموش شده
      از رسول دوسرایی که فراموش شده
      بگو از حق ولایی که فراموش شده
      
      پهلویت گر چه شکسته است ولی حرف بزن
      باز هم فاطمه ! از حق علی حرف بزن
      
      تو همان جمع فضائل، تو همان جمع صفات
      تو همان جلو هی توحید  و همان جلو ی ذات
      احتجاجات تو لبریز دلیل و آیات
      راه بیراهه شود ! دم نزنی تو...! هیهات
      
      بگو این فتنه ی با رایت اسلام از چیست ؟
      بی تفاوت شدن امت اسلام از چیست ؟
      
      با ولای تو نوشتند نجات ما را
      با تو امروز نداریم غم فردا را
      پس مگیر از لب ما خواهش "یا زهرا" را
      انقلاب تو گرفته است همه دنیا را
      
      امت واحده محتاج تو یاری توست
      شور بیداری اسلام ز بیداری توست
      
      از تو ما یاد گرفتیم که رحمت باشیم
      اهل بنده شدن و اهل عبادت باشیم
      در خوشی های زمان یاد قیامت باشیم
      همه جا گوش به فرمان ولایت باشیم
      
      چیست فرمان ولایت ؟ همه باهم بودن
      همه در دایره ی فاطمه با هم بودن
      
      ای به زخم رخ و پهلوی تو اکرام و سلام
      ای که خون پسرت گشته قوام اسلام
      فرصت گفتن از تو شده در این ایام
      کربلا شرح غم توست به معنای تمام
      
      از علی و غم او تو سخن آغاز نما
      سفره ی درد غریبانه خود باز نما :
      
      غم علی ، غصه علی ، ناله علی ، آه علی
      نور الله علی ، شمس علی ، ماه علی
      اول و آخر معراج علی ، راه علی
      پهلویم داد شهادت : ولی الله علی
      
      خوش ترین درد علی ، خسته ترین مرد علی
      به زمین خوردن من نیز صدا کرد علی
      
      چند وقتیست سرم روی تنم می افتد
      دست من نیست که گاهی بدنم می افتد
      نقش لاله به روی پیرهنم می افتد
      دست من کار کند ، مطئنم می افتد
      
      من چگونه بپرم بال و پرم سوخته است
      به خدا بیشتر از تو جگرم سوخته است
      
      من ز تب کردن و بیمار شدن خسته شدم
      بر سر خادمه سربار شدن خسته شدم
      با تن سوخته تب دار شدن خسته شدم
      من از این دست به دیوار شدن خسته شدم
      
      شانه از دست من افتاد ، دل زینب سوخت
      چشم من بر حسن افتاد ، دل زینب سوخت
      
      آنقدر آب شدم من که تنی نیست که نیست
      مثل تصویر شدم من، بدنی نیست که نیست
      جز "حلالم کن علی جان " سخنی نیست که نیست
      هر چه گشتم به خدا یک کفنی نیست که نیست
      
      کاشکی زوتر این پیرهن آماده شود
      بهر فردای حسینم کفن آماده شود
      
      علی اکبر لطیفیان

       
     *********************
      

      
      موجی رسید هیبت دریا تکان نخورد
      آتش گرفت دامنش اما تکان نخورد
      
      او قول داده بود فدای علی شود
      در پشت در به خاطر مولا تکان نخورد
      
      زهرا خودش علیست چرا کم بیاورد
      چون کوه از مقابل آنها تکان نخورد
      
      با هیبت از حریم ولایت دفاع کرد
      طوری که آب در دل مولا تکان نخورد
      
      مسمار لعنتی به پرش گیر کرده بود
      این بود علتش اگر از جا تکان نخورد
      
      وقتی نیاز داشت نیازش زنانه بود
      وقتی دوید خادمه آقا تکان نخورد
      
      آن ضربه ی غلاف مگر که چه کرده بود
      ازآن به بعد بازوی زهرا تکان نخورد
      
       علی اکبر لطیفیان

       
       *********************
       
       
      یکبار نفس کوته و صد بار کشیده
      حتما شده این سینه به مسمار کشیده
      
      تصویر تو مبهم شده ی دست کسی نیست
      تحلیل من این است به دیوار کشیده
      
      از مرگ طلب کردن تو لحظه به لحظه
      پیداست که خیلی دلت آزار کشیده
      
      جارو مزن آنقدر، کمی فکر خودت باش
      از دست شکسته چه کسی کار کشیده؟
      
      از قرمزی رخت تو پیداست که راحت
      بالا نرسیده آه به اجبار کشیده
      
      نه سال؟ همین؟ ماندن تو راه ندارد
      کار تو به انگار و نه انگار کشیده
      
      یک بار علی گفتی صد بار علی جان
      یک بار نفس کوته و صد بار کشیده
      
      علی اکبر لطیفیان

      *********************
       
       
      دربسترم و خسته ام و تاب ندارم
      شبها من ازآن ضربه در خواب ندارم
      
      انگار بعید است دگر زنده بمانم
      برگونه به جز گریه وسیلاب ندارم
      
      با بازوی بشکسته قنوتم شده ناقص
      غیر از دل پر آه به محراب ندارم
      
      از شعله چو شمعی شدم و رو به زوالم
      جز خون که زسینه رودم آب ندارم
      
      از روی علی بسکه رخ خویش گرفتم
      خجلت زده ام چهره شاداب ندارم
      
      در صورت من نقش زپستی و بلندی است
      جز روی ورم کرده در این قاب ندارم
      
      از ضربه آن دست نشست ابر به رویم
      خاموش شدم هاله مهتاب ندارم
      
      چندی ست نشُسته م تن و قامت طفلان
      آخر چه کنم دست بدن ساب ندارم
      
      مجتبی صمدی شهاب
       
      *********************
       
       
      بیتوته کرده درد به هر عضو جسم من
      گشته است معدنی ز جراحات این بدن
      
      دیگر کسی به خانه من سر نمی زند
      ای مرگ لا اقل تو به من یک سری بزن
      
      از من نمانده است به جز استخوان و پوست
      گم گشته است پیکر من بین پیرهن
      
      تعظیم من به پیش علی شد همیشگی
      دیگر مرا نیاز نباشد به خم شدن
      
      آتش به جان خسته و پر درد می زند
      این گریه های مخفی و بی هق هق حسن
      
      لرزه نشانده بر بدنم وقت احتضار
      آینده پر از غم این طفل بی کفن
      
      محمد حسین رحیمیان
       
     *********************
       
       
      افتاده شانه باز هم از دست لاغرت
      شرمنده اي دوباره ز گيسوي دخترت
      
      در گوشه اي نشسته فقط آه ميكشد
      مادر ، ز دست مي رود آخر كبوترت
      
      آبي نخورده است ، غذايي نخورده است
      دارد حسين ميشكند مثل شوهرت
      
      چيزي بگو گمان كنم امروز بهتري
      ساكت نباش فاطمه جان ، جان مادرت
      
      زهرا، براي دلخوشي حيدرت بمان
      اين مرد خيبر است ، شكسته برابرت
      
      وقتي نفس ميكشي اي زخمي علي
      آلاله ميچكد دل شبها به بسرت
      
      دارد سه ماه ميشود اي مادر بهشت
      پنهان نشسته چهره ي تو زير معجرت
      
      بانو ببين براي شما شعر گفته ام
      دنيا ، بدون فاطمه ام خاك بر سرت
      
      سيد محمد جوادي
 
       *********************
       
       
      السلام ای طلیعه ی انوار
      مادر طیّبات و پاکی ها
      اعتبار قنوت اهل زمین!
      آسمانی ترین خاکی ها
      **
      با نفس های خویش آوردی
      عطری از یاس و سیب را در باد
      آن قدر اوج عرش رفتی که
      روی خورشید سایه ات افتاد
      **
      نور چشمانت ای ولایت محض
      معرفت داده هر وجودی را
      تو خودت نه! که جای خود بانو
      چادر خاکی ات یهودی را
      **
      یک مسلمان نمود و جان بخشید
      تن بی روح اعتقادش را
      مثل این که به تازگی پیدا
      کرده گم کرده و مرادش را
      **
      رفته دل های ما به روزی که
      از غم و درد پیکرت گفتی
      درد دل کردی و به آهی سرد
      حرف هایت به دخترت گفتی:
      **
      زینبم ای عصای کوچک من
      کمکم کن زجای برخیزم
      من که طوبای سبز بودم آه...
      لیک حالا شبیه پاییزم
      **
      با همین دست لرزه افتاده
      کفنی دوختم برای خویش
      نه فقط من،مدینه هم دارد
      انتظار غروب من از پیش
      **
      حرف آخر...ببخش دخترکم
      گر که تنها گذارمت زینب!
      وعده ی ما کنار نهر فرات
      به خدا می سپارمت زینب!
      
      توحید شالچیان ناظر
       
     *********************

      
      امروز كه جز عشق تو پندار ندارم
      جز جان به قدوم تو سزاوار ندارم
      اى دلبر من غير تو دلدار ندارم
      با غير تو اى شير خدا كار ندارم
      
      من فاطمه‏ام واهمه از نار ندارم
      
      امروز به سر چون كه تو دستار ندارى
      با حكم نبى فرصت گفتار ندارى
      ليكن تو مپندار كه يك يار ندارى
      يا اينكه غريب استى و دلدار نداري
      
      من فاطمه‏ام مانع گفتار ندارم
      
      فرياد كه بردند ز من بوالحسنم را
      گم كرده‏ام امروز خدايا وطنم را
      پامال نمودند الهى چمنم را
      وا مى‏كنم امروز به نفرين دهنم را
      
      در راه تو از نعره زدن عار ندارم
      
      خون در دلم از داغ تو اندوخته بهتر
      در محفل من شمع تو افروخته بهتر
      آن سينه كه شد محرم تو دوخته بهتر
      مويى كه به كارم نخورد سوخته بهتر
      
      من حوصله ي اين همه آزار ندارم
      
      چون پاى تو آيد به ميان مادّه ي شيرم
      گردست دهد در وسط كوچه بميرم
      عالم همه فهميد به عشق تو اسيرم
      با نام تو در نار بگويم كه مجيرم
      
      من خود شررم واهمه از نار ندارم
      
      جان مى‏دهم امروز كه دلدار بماند
      بر صفحه جان نقش تو اى يار بماند
      زهراى تو بين در و ديوار بماند
      قدرى ز لباسم نوك مسمار بماند
      
      من وحشتى از لطمه ي مسمار ندارم
      
      تبدار شده در تب و تاب تو تن من
      بيمار شده از غم عشقت بدن من
      
      بشنو تو در اين لحظه على جان سخن من
      اينگونه مبين سرخ شده پيرهن من
      
      و اللَّه كه من جامه ي گل‏دار ندارم
      
      اكنون كه عدو دست يداللهى توبست
      اينگونه مپندار كه زهراى تو بنشست
      بر معجر خود گر بنهد فاطمه‏ات دست
      از جاى درآرد به خدا هر چه ستون است
      
      صد حيف كه من رخصت پيكار ندارم
      
      رفتند بنى هاشم و درد است به سينه
      تكذيب شده فاطمه از فرقه ي كينه
      حيدر شده محزون چو من زار و حزينه
      امّيد مدد در همه ي شهر مدينه
      
      جز حمزه و جز جعفر طيار ندارم
      
      محمد سهرابي

       
*********************       
       
      چه شده شکر خدایا تو توان داری که
      سر پا گشته ای و دست به دیواری که
      
      دلخوشی بر دل حیدر  شب آخر باشی
      آن قدر فکر دل حیدر کراری که
      
      چرخ دستاس بچرخانی و جو آرد کنی
      با وجودی که شما زخمی مسماری که
      
      نود و چند شبی کرده زمین گیر تو را
      نود و چند شبی هست عزاداری که
      
      سوگوار غم ششماهه ی خود می گویی:
      بشکند،نیست شود، دست تبهکاری که
      
      به زمین زد من و این باغچه ی یاس مرا
      آن قدر آمد و میکرد لگد کاری که ...
      
      توحید شالچیان ناظر
       
      *********************
       
       
      زندگي در دل اين شهر حرام است علي
      به خدا كار من خسته تمام است علي
      
      طاير عشق تو را بال و پري نيست دگر
      مرغ عمرم بنگر بر سر بام است علي
      
      غم مخور هيچ ، كه در شهر سلامت نكنند
      به لب بسته ي من باغ سلام است علي
      
      با اشاره غم دل با پسرم ميگويم
      ذوالفقار حسن من به نيام است علي
      
      تو طبيبانه به بهبود من زار نكوش
      عمر بيمار تو امروز تمام است علي
      
      تو و اين شهر بگوييد به حالم پس از اين
      به دل قاتل من عيش مدام است علي
      
      شب تشييع ، تنم را تو از آن كوچه مبر
      آخرين خواهشم و ختم كلام است علي
      
      جواد محمد زماني

     *********************
       
       
      سال ها گریه کنِ حضرت زهرا هستم
      از ازل معتکف هیئت زهرا هستم
      
      چشم بارانی من هدیه شده از مادر
      مورد مغفرت و رحمت زهرا هستم
      
      با همه بار گناهی که به گردن دارم
      باعث درد و غم و زحمت زهرا هستم
      
      این عزاداری ما رفع بلا خواهد کرد
      چون که تحت نظر دولت زهرا هستم
      
      فاطمیه شب و روزش غم و اندوه من است
      نوحه خوانِ همه ی غربت زهرا هستم
      
      کوچه و پنجه ی زهرا و کمربند علی
      جذبه ی حیدری قدرت زهرا هستم
      
      وای از پشت در و میخ در و آتش و دود
      زخمی جلوه ی یک همت زهرا هستم
      
      از علی گفت و فدای دو ید حیدر شد
      متعجب شده ی غیرت زهرا هستم
      
      آن قدر سخت قدم زد که علی می گوید
      غصه دار کمر و قامت زهرا هستم
      
      علی از چادر خاکی گلش می نالد
      که زمین خورده ی این عفت زهرا هستم
      
      محسن نصر اللهی
       
      *********************
      

      
      من بيشتر براي شما گريه ميكنم
      ديگر نپرس اينكه چرا گريه ميكنم
      
      آقا تمام فاطمه نذر نگاه توست
      آري امير ، داغ تو را گريه ميكنم
      
      از دست مهرباني همسايه ها دگر
      از اين به بعد پيش خدا گريه ميكنم
      
      جاني نمانده است كه ريزم به پايتان
      بي جانم و بدون صدا گريه ميكنم
       
       *********************

       
      گفتم براي فاطمه جاني نمانده است
      حتي براي اشك تواني نمانده است
      
      گفتي بمان ، امان بده با حيدرت برو
      وقت سفر رسيده اماني نمانده است
      
      بعد از سه ماه ، ماه به تو سرزده بيا
      سيرم نگاه كن كه زماني نمانده است
      
      اين پير زن جوانِ دو سه ماه قبل توست
      در پيكرم اثر ز جواني نمانده است
      
      ماهه شكسته ي نود و پنج روزه ام
      تا لحظه ي غروب زماني نمانده است
      
      او رفت و هر چه بود خدا برد با خودش
      حتي ز قبر يار نشاني نمانده است
      
      محمد ناصري

       *********************
      

      
      رفتی شکست دست و دل آسمانی ام
      رفتی رسید نوبت قامت کمانی ام
      
      رفتی و باز شد همه دست های پست
      بابا حکایتی شده بی تو جوانی ام
      
      «شرمنده ام حمایت من بی نتیجه ماند »
      خانه نشین شده همه زندگانی ام
      
      خانه به جای یاس پر از بوی دود شد
      تاول زده تمام تن ارغوانی ام
      
      پهلو شکسته ، پیر ،زمین گیر و محتضر
      رفتی و شد تمامی اینها نشانی ام
      
      لعنت به آن که طفل مرا پیر کرده است
      کار حسن شده همه شب روضه خوانی ام
      
      محمد حسین رحیمیان
       
       *********************
      

      
      امشب بساط عشق به نامت فراهم است
      تصویر قامت خمتان هم مجسم است
      
      انگار فاطمیه شده ، نه فکر می کنم
      ماه عزای شیعه شده ، یا محرم است
      
      از فاطمیه فقط غصه می چکد ولی
      جانم اگر برون رود از غصه ها کم است
      
      رخساره ای به ضربه ی دستی سیاه شد
      من مانده ام که ضربه اش اینقدر محکم است
      
      سهم علی و فاطمه هر یک جدا جدا
      یک پهلوی شکسته و یک آسمان غم است
      
      باز این چه شورش است دوباره به پا کنید
      قامت دو تا شد است و قیامت همین دم است
      
      محمد رضا ناصری
       
       *********************       
       
      من بی قرار روضه ی زهرای اطهرم
      خدمتگزار روضه ی زهرای اطهرم
      
      روزی که روزی همه را داد ذوالمنن
      بر من ولای فاطمه را داد ذوالمنن
      
      با مهر او حوالی عشق خدا شدم
      دیوانه ی ولای علی مرتضی شدم
      
      با مهر او حیات مجدد گرفته ام
      اسلام واقعی ز محمد گرفته ام
      
      یک شب که خواب آمد و هست مرا گرفت
      دیدم نگار آمد و دست مرا گرفت
      
      فارغ دلم ز فکر غم انتظار کرد
      آمد قرار سینه مرا بی قرار کرد
      
      روح مرا به وادی عشق خدا کشید
      در مجلس منوری از انبیا کشید
      
      دیدم تمام در بر آدم نشسته اند
      با احترام محضر خاتم نشسته اند
      
      آنجا خلیل خادم و جبرئیل سینه زن
      موسی کلیم همره او مانده از سخن
      
      عیسی مسیح گوشه ای از مجلس خدا
      در زمزمه بیا قمر نرگس خدا
      
      ناگه نگار بر سر منبر نهاد پا
      این گونه گفت مدحت زهرای مصطفی
      
      بسم اللهش سلام به زهرای عشق بود
      روضه نبود جنت اعلای عشق بود
      
      بعد از سپاس خالق یکتا امیر عشق
      گفتا سلام مادر خیر کثیر عشق
      
      اول سلام بر سکنات الهی ت
      دوم سلام بر وجنات الهی ت
      
      سوم سلام بر دل پر از خدای تو
      بر دست های زخمی و مشکل گشای تو
      
      چهارم سلام بر همه ی جلوه های تو
      بر گریه های نیمه شب و ربنای تو
      
      پنجم سلام بر تو و بابات مصطفی
      بر همسر غیور و صبور تو مرتضی
      
      مادر سلام بر تو و اولاد پاک تو
      مانده هنوز مخفی از خلق خاک تو
      
      مادر سلام بر همه ی غصه های تو
      بر غربت مدینه ی کرب و بلای تو
      
      مادر سلام بر خم ابروی زخمیت
      بر پهلوی شکسته و بازوی زخمیت
      
      مادر سلام بر تو و تابوت چوبیت
      بر آفتاب دیده ی پاک و غروبیت
      
      مادر سلام بر همه ی ناله های تو
      آتش گرفت خاک زمین زیر پای تو
      
      اینجای روضه یار گریبان درید و گفت
      آه از درون سینه ی خسته کشید و گفت
      
      مادر سلام بر تو و حیدر که شب نخفت
      بر غنچه ای که در وسط شعله ها شکفت
      
      فریاد وای از همه ی انبیاء بلند
      آواز آه از دل عرش خدا بلند
      
      اما سخن میان زبانها ادامه داشت
      او می سرود روضه و غوغا ادامه داشت
      
      ناگه کلام رنگ خدایی تری گرفت
      شوری عجیب مجلس پیغمبری گرفت
      
      زهرا اگر نبود خدا عالمی نداشت
      زهرا اگر نبود علی پرچمی نداشت
      
      زهرا اگر نبود تکامل فسانه بود
      حتی خدا بدون دلیل و نشانه بود
      
      زهرا اگر نبود سعادت سراب بود
      فریاد وا خدا به خدا بی جواب بود
      
      زهرا اگر نبود هدایت ضلال بود
      فهمیدن نجات و تعالی محال بود
      
      زهرا اگر نبود شفاعت خرافه بود
      حتی قلم ز جرم خلایق کلافه بود
      
      زهرا اگر نبود ولایت هلاک بود
      دین خدا و عشق علی زیر خاک بود
      
      زهرا اگر نبود کسی سینه زن نبود
      از شور و عشق و نغمه ی مستی سخن نبود
      
      کم کم اذان صبح شد و حرف ناتمام
      مولا نمود بهر نماز شبش قیام
      
      ناگه به خویش آمدم و غرق التهاب
      دیدم که خواب بودم و با چشم پر ز آب
      
      روی لبم نوای غریبانه ای نشست
      بغضم به یاد خواب خوش دیشبم شکست
      
      گفتم سلام مادر اعجاز فاطمه
      سوز مرا به گریه نما ساز فاطمه
      
      محمدرضا نجفی

       
      *********************
       
       
      شکر می گویم خدا را چون که خوان فاطمه
      باز هم گسترده شد بر شیعیان فاطمه
      
      فاطمیّه آمد و دست مرا زهرا گرفت
      تا که باشم چند روزی میهمان فاطمه
      
      در میان مصحفش نام مرا هم او نوشت
      روزی ام شد نوکری آستان فاطمه
      
      با همه روی سیاهم آبرویم را نبرد
      شد نصیبم موج عفو بی کران فاطمه
      
      بر تنم رخت سیاه نوکری پوشیده ام
      تا کمی باشم شبیه کاروان فاطمه
      
      ما همه فرزند و او هم مادر ما شیعه هاست
      شکر حق هستیم ما از دودمان فاطمه
      
      آمدم هیئت برای مادرم گریه کنم
      گریه بر عمر کم و قدّ کمان فاطمه
      
      بسته ام احرام اشکم را که باشم مرهمش
      در طوافم من به دور آشیان فاطمه
      
      چند روزی می شود که مادرم در بستر است
      بوی آتش می دهد باغ جنان فاطمه
      
      انتقام او به دست ذوالفقار مهدی است
      مهدی زهرا بیا... آقا... به جان فاطمه
      
      با ظهور تو گره از کار شیعه وا شود
      می شود پیدا مزار بی نشان فاطمه
      
      محمد فردوسی
       
       *********************       
       
      باید برای فاطمه مشکی به تن کنیم
      باید  ز داغ او دل خود پر محن کنیم
      
      باید که جان دهیم در این فاطمیه ها
      باید که یک دهه فقط از او سخن کنیم
      
      ای کاش بین سینه ی من تیر می کشید
      شاید که درک غصه ی قلب حسن کنیم
      
      از دست داده ایم مادر تازه جوانمان
      خرده مگیر گریه اگر مثل زن کنیم
      
      وقتی گریز روضه ی ما کربلایی است
      باید کمی اشاره به آن پیرهن کنیم
      
      در انتهای روضه ی زهرا نشسته ایم
      گریه برای آن پسر بی کفن کنیم
      
      یاسر مسافر

      
       
      شدی شهید که غربت عیار داشته باشد
      مدینه بعد تو شب های تار داشته باشد
      
      سه آیه ات حسن و زینب و حسین شد اما ...
      ...نشد که آخر "کوثر" چهار داشته باشد
      
      چهل نفر وسط کوچه... آه فکر نکردند
      علی به خانه زنی باردار داشته باشد؟
      
      چهل نفر همه مست سقیفه و مولا ...
      ...به یاری از چه کسی انتظار داشته باشد؟
      
      گمان نمی کنم این سان که در شکسته به دیوار ...
      ...به کوچه فاطمه راه فرار داشته باشد
      
      شفاعتم نکنی درحضورمرگ خوشم که ...
      ...به احترام تو قبرم فشار داشته باشد
      
      نه درحدود مدینه ست نه به سینه... نگردید
      مگر که می شود این زن مزار داشته باشد؟
      
      مهدی رحیمی
       
      ******************* 

      
      لب بسته ای و چشم ترت حرف می زند
      «در» جای قلب شعله ورت حرف می زند
      
      هر چند مدّتی ست که در خانه ساکتی
      اما سکوت دور و برت حرف می زند
      
      حتّی نسیـــم از لب دیوارهـــای شهر
      کوچه به کوچه از سفرت حرف می زند
      
      هر بار حرف کوچه و دیوار می شود
      آرام با خودش پسرت حرف می زند
      
      دستی کشیده ای به سر و روی خانه ات
      ای پر شکسته بال و پرت حرف می زند
      
      امروز شهر از خبر رفـتنـت پر است
      دارد مدینه پشت سرت حرف می زند
      
      یک سوره کوثر است که تعداد نقطه هاش
      از طول عمر مختصرت حرف می زند
      
      حامد تجری
       
       *******************       

      
      حتی بهشت بی تو معطر نمی شود
      خورشید و ماه بی تو منور نمی شود
      
      بی بی ! اگرکه روزقیامت نیامدی
      این را بدان بدون تو محشرنمی شود
      
      عالم اگربرای دل من دعاکنند
      قطعا دعای ویژه مادر نمی شود
      
      کوثرتویی و شیر خدا ساقی شماست
      حتی علی بدون تو حیدر نمی شود
      
      این در کتاب شیعه و سنی نوشته است
      بی خود مقام فاطمه کوثر نمی شود
      
      صد ها هزار ضربه شمشیر و تیرو سنگ
      باضرب دست کوچه برابر نمی شود
      
      آثار سوختن پس در جای زخم میخ
      با کار خانه فاطمه بهتر نمی شود
      
      بدتر از این همه به خدا زخم بستر است
      این تن دگر برای تو پیکر نمی شود
      
      مهدی نظری
       
     ******************* 

      
      پروانه شدم شعله به پای تو نگیرد
      این حادثه بر هیچ کجای تو نگیرد
      
      بین نفس سینه ی من فاصله افتاد
      تا اینکه در این شهر صدای تو نگیرد
      
      تا این سپر تا شده ات فایده دارد
      ای کاش مرا از تو خدای تو نگیرد
      
      پهلو زدم آنقدر که مسمار بیفتد
      تا موقع رفتن به عبای تو نگیرد
      
      افتادن من در وسط کوچه صدا کرد
      آری خبری نیست برای تو نگیرد
      
      من شیشه سپر میکنم امروز برایت
      تا سنگ سر کوچه به پای تو نگیرد
      
      تو خواستی اینبار فدایم شوی اما
      من خواستم اینبار دعای تو نگیرد
      
      علی اکبر لطیفیان

       
******************* 
      

      
      از بارگاه قدسی و افلاکی خدا
      آمد به گوش اهل سماوات این ندا :
      
      فرمود کردگار که ای آسمانیان
      آمد عزای فاطمه « حی علی العزا »
      
      مویه كنان ناله كنان جبرئیل گفت :
      برتن كنید رخت عزا ای فرشته ها
      
      واعظ نبی اكرم و مداح مرتضی
      چشم زمانه ندیده چنین روضه هیچ جا
      
      جاروكشی نصیب بزرگان دین شده
      سینه زنان هیئتشان خیل انبیا
      
      بال ملائکه شده فرش حسینیه
      خدام هیئتند شهیدان و اولیاء
      
      شیر خدا چه روضه ی سختی بیان نمود
      طفلی برای  مادر خود می شود عصا
      
      ختم رسل به گریه فقط داد می زند                 
      ای مردمان شهر مدینه چرا چرا؟
      
      این رسم هیئت است که مداح می زند
      از روضه های کوچه گریزی به کربلا
      
      وحید قاسمی
       
******************* 
      

      
      سر درد داشت ، باز سرش را گرفته بود
      باران اشك دور و برش را گرفته بود
      
      حسي شبيه غربت و دلتنگي غروب
      حال و هواي هر سحرش را گرفته بود
      
      مي ريخت لخته هاي دل از بغض هر شبش
      انبوه زخمها ، جگرش را گرفته بود
      
      از آتشي كه دور و برش شعله مي كشيد
      اجر رسالت پدرش را گرفته بود ؟!
      
      اين تند باد هاي پيايي كه مي وزيد
      ديگر توان بال و پرش را گرفته بود
      
      خاكي شده ست چادر بانوي بوتراب ؟
      آخر مگر كسي گذرش را گرفته بود ؟
      
      وقت غروب در وسط كوچه ناگهان
      ابري كبود چشم ترش را گرفته بود
      
      خشنود بود از اينكه به هنگام حادثه
      چشمان خستة پسرش را گرفته بود
      
      يك دست او به شانة ديوار بي كسي
      با دست ديگرش كمرش را گرفته بود
      
      آلاله هاي دم به دم  زخم بسترش
      خواب و قرار مختصرش را گرفته بود
      
      معلوم بود فاطمه هم رفتني شده
      تابوت اين همه نظرش را گرفته بود
      
      لبخندهاي تلخ و غريبش دليل داشت
      انگار رخصت سفرش را گرفته بود
      
      مولا براي دفن خودش رفت و روي دوش
      تابوت نيمة دگرش را گرفته بود
      
      در بين قبر دست پدر از امام صبر
      ياس كبود شعله ورش را گرفته بود
      
      حالا علي و غربتِ يك قبر بي نشان
      سر درد داشت ، باز سرش را گرفته بود
      
      یوسف رحیمی
       
******************* 
      

      
      هم پلكهاي بي رمق و نيمه بسته ات
      هم چشمهاي نيلي و در خون نشسته ات
      
      كم كم بساط قتل مرا جور مي كنند
      با زخمهاي پهلوي درهم شكسته ات
      
      فهميده ام چه آمده در كوچه بر سرت
      از تار و پود معجر از هم گسسته ات
      
      دستاس هم كنار غمت آب مي شود
      با روضه هاي دم به دم دست خسته ات
      
      مرثيّه خوان غربت ديرينة من است
      اين چشمهاي نيلي و در خون نشسته ات
      
      يك روز مي رسم به تماشاي مرقدت
      با زائران سينه زن دسته دسته ات
      
      یوسف رحیمی
       
******************* 
       
       
      بانو دوباره ذکر تو و فاطمیه شد
      من مانده ام که با چه برابر بخوانمت
      
      بانو خدا یکی،تو یکی،اصلا از چه رو
      باید که مریم،آسیه،هاجر بخوانمت؟
      
      دخت نبی و همسر مولا گمان کنم
      زیباترست امّ پیمبر بخوانمت
      
      تا ادعای ابتر این قوم رو کنم
      با آیه آیه سوره ی کوثر بخوانمت
      
      رنگ رخت کبودیِ یک یاس حک کنم
      یا بال و پر شکسته کبوتر بخوانمت؟
      
      کوچه...فدک...اراذل و اوباش...مادرم!
      با اشک های چشم حسن،تر بخوانمت
      
      "بازو"ی مرتضی،"درِ"خیبر شکن بُدی
      حالا فتاده "دست"،پسِ "در" بخوانمت
      
      محسن سپر برای تو و تو به پشت در
      اینجا سزاست فاطمه سنگر بخوانمت
      
      تنها به پشت در،لگد و میخ وبعد از آن...
      من ناگزیر لاله ی بستر بخوانمت
      
      بانوی آب و آینه بگذار بگذرم
      با یک اشاره بانوی "آذر" بخوانمت
      
      امروز "رهگذر" دگر از پا،نفس فتاد
      بانو مدد بده که مکرر بخوانمت
      
      بانو اجازه هست که مادر بخوانمت؟!
      این فاطمیه با دل مضطر بخوانمت؟!
      
      رهگذر
       
******************* 

      
      بابا چه بي وفا شده دنياي بعد تو
      من ماندم و مصائب عظماي بعد تو
      
      چشم انتظار رفتن تو بود امتت
      شعله کشيد فتنه ز فرداي بعد تو
      
      داغت براي فاطمه سنگين تمام شد
      پشت مرا شکسته قضاياي بعد تو
      
      اصحاب تو چه زود به ما پشت پا زدند
      آري گواه فاطمه شبهاي بعد تو
      
      دارد به قتل حجت حق حکم مي کند
      اجماع اين سقيفه و فتواي بعد تو
      
      در کوچه ها ادا شده اجر رسالتت
      يعني شکست حرمت مولاي بعد تو
      
      در تنگناي اين در و ديوار عاقبت
      از دست رفت ام ابيهاي بعد تو
      
      آتش ، هجوم ، کوچه ، قباله ، فدک ! ببين
      چيزي نمانده از تن زهراي بعد تو
      
      قنفذ معاف مي شود از ماليات ها !
      سيلي به دخترت شده سرمايه بعد تو
      
      ديگر ببر مرا که زمانش رسيده است
      نه ! نيست جاي فاطمه دنياي بعد تو
      
      یوسف رحیمی
       
*******************        
       
      ابریست کوچه کوچه، دل من ، خدا کند
      نم نم، غزل ببارد و توفان به پا کند
      
      حسّی غریب در قلَمَم بغض کرده است
      چیزی نمانده پشت غزل را دوتا کند
      
      مضمون داغ و واژه و مقتل بیاورید
      شاید که بغض شعر مرا گریه وا کند
      
      با واژه های از رمق افتاده آمدم
      می خواست این غزل به شما اقتدا کند
      
      حالا اجازه هست شما را از این به بعد
      این شعر سینه سوخته، مادر صدا کند؟
      
      مادر! دوباره کودک بی تاب قصه ات ...
      تا اینکه لای لای تو با او چه ها کند
      
      یادش بخیر مادرم از کودکی مرا
      می برد تکیه، تکیه که نذر شما کند
      
      یادم نمی رود که مرا فاطمیه ها
      می برد با حسین شما آشنا کند
      
      در کوچه های سینه زنی نوحه خوان شدم
      تا داغ سینه ی تو مرا مبتلا کند
      
      مادر ! دوباره زخم شما را سروده ام
      باید غزل دوباره به عهدش وفا کند:
      
      یک شهر ، خشم و کینه ، در آن کوچه – مانده بود
      دست تو را چگونه ز مولا جدا کند
      
      باور نمی کنم که رمق داشت دست تو
      مجبور شد که دست علی را رها کند...
      
      تو روی خاک بودی و درگیر خار بود
      چشمی که خاک را به نظر کیمیا کند
      
      نفرین نکن ، اجازه بده اشک دیده ات
      این خاک معصیت زده را کربلا کند
      
      زخمی که تو نشان علی هم نداده ای
      چیزی نمانده سر به روی نیزه وا کند
      
      باید شبانه داغ علی را به خاک برد
      نگذار روز ، راز تو را برملا کند...
      
      گفتند فاطمیه کدام است ؟ کوچه چیست؟
      افسانه باشد این همه ؛ گفتم خدا کند
      
      با بغض، مردی آمد از این کوچه ها گذشت
      می رفت تا برای ظهورش دعا کند
      
      از کوچه ها گذشت ... و باران شروع شد
      پایان شعر بود که توفان شروع شد
      
      حسن بیاتانی
       
       ******************* 
      

      
      امشب بیا بدون تمنا بلند شو
      دیوار را بگیر و تنها بلند شو
      
      قدری برای دلخوشی همسرت علی
      شمع شکسته، یک نفس از جا بلند شو
      
      خم شد احد، کنار تو از پا نشست کوه
      وقتش رسیده است، تو حالا بلند شو
      
      قدری بخند، چهره ی خود را نشان بده
      یا که بخند مادر من یا بلند شو
      
      در زیر چادرت که فقط گریه می کنی
      هر کار می کنی بکن اما بلند شو
      
      بابا بخاطر تو فقط گریه می کند
      مادر؛ تو هم بخاطر بابا بلند شو
      
      پهلو نگیر، ساحل این شهر خونی است
      پهلو نگیر مادر دریا، بلند شو
      
      جای تو نیست روی زمین، توی کوچه ها
      از روی خاک ام ابیها بلند شو
      
      چندی گذشت، گوشه ی خاموش علقمه
      مردی صداش حک شده: سقا بلند شو
      
      مجتبی حاذق
       
******************* 
      

      
      چه شد ای مادر محزون که زمین گیرشدی
      چه شده دستخوش این همه تغییر شدی
      
      دو دهه نیست ز عمر تو گذشته اما
      باورش سخت بود زود چرا پیر شدی
      
      زودتر از همه کس مزد رسالت دیدی
      کار دنیاست تو مظلومه تکفیر شدی
      
      بین قدخم و گیسوی سفید و تن زخمی
      گوشه خانه ی آتش زده زنجیر شدی
      
      کوثری صاف تر و پاکتر از شبنم ها
      شعله نزدیک تو گردیده که تبخیرشدی ؟
      
      قاب چشم علی از دیدن تو خالی ماند
      بعد کوچه زچه رو حالت تصویر شدی ؟
      
      خون پهلوی تو هم بند نیاید عشق است
      به خدا تو سند آیه تطهیر شدی
      
      بهر آن مردم نا اهل زیادی  بودی
      چه کشیدی تو که از زندگی ات سیر شدی
      
      عشق این بود که از دست تو برمی آمد
      پیش روبه صفتان حامی یک شیر شدی
      
      بهرحیدر کشی از راه تو وارد گشتند
      خوابشان لطمه به تو بود که تعبیر شدی
      
      مجتبی صمدی
       
******************* 
      

      
      چنانکه دست گدایی شبانه می لرزد
      دلم برای تو ای بی نشانه می لرزد
      
      هنوز کوچه به کوچه ،حکایت از مردی ست
      که دستِ بسته ی او عاشقانه می لرزد
      
      چه رفته است به دیوار و در که تا امروز
      به نام تو در و دیوار خانه می لرزد
      
      چه دیده در که پیاپی به سینه می کوبد؟
      چه کرده شعله که با هر زبانه می لرزد؟
      
      هنوز از آنچه گذشته است بر در و دیوار
      به خانه  چند دلِ کودکانه می لرزد
      
      دگر نشان مزار تو را نخواهم خواست
      که در جواب، زمین و زمانه می لرزد
      
       ز من شکیب مجو ، کوه صبر اگر باشم
      همین که نام تو آرند شانه می لرزد
      
      میلاد عرفان پور
       
     ******************* 
      

      
      شرح این حادثه یک لنگه ی در می خواهد
      کوچه ای تنگ و یک راهگذر می خواهد
      
      مادری با پسرش داشت که می رفت،ولی
      کوچه ی هاشمی انگار خبر می خواهد
      
      ناگهان چند نفر راه بر عابر بستند
      عابر کوچه ولی راه گذر می خواهد
      
      دست از قبضه ی یک فاجعه بیرون آمد
      ضربت سیلی نامرد حذر می خواهد
      
      تا مجسم بشود ضربه ی سیلی در ذهن
      کوچه پیداست که یک مرد قدر می خواهد
      
      گاه می افتد و گهگاه که بر می خیزد
      رفتنش تا به در خانه هنر می خواهد
      
      بود این گوشه ای از آنچه که در کوچه گذشت
      در و دیوار ولی شرح دگر می خواهد
      
      نادر حسینی
       
    ******************* 
      

      
      آهسته  می شوید یگانه همسرش را
      با آب زمزم آیه های کوثرش را
      
      آهسته میشوید غریب شهر یثرب
      پشت و پناه وتکیه گاه و یاورش را
      
      تنها کنار نیمه های پیکر خود
      می شوید امشب نیمه های دیگرش را
      
      آهسته می شوید مبادا خون بیاید
      آن یادگاریهای دیوار و درش را
      
      پی می برد آن دستهای مهربانش
      بی گوشواره بودن نیلوفرش را
      
      می گوید اما باز مخفی می نماید
       با آستینی بغضهای حنجرش را
      
      در خانه‌ی او پهلوی زهرا ورم کرد
      حق دارد او بالا نمی گیرد سرش را
      
      با گریه های دخترانه زینب آمد
      بوسد کبودی های روی مادرش را
      
      برشانه های آفتابی اش گرفته
      مهتاب هجده ساله‌ی پیغمبرش را
      
      دور از نگاه آسمانها دفن میکرد
      در سرزمینهای سؤالی همسرش را
      
      علی اکبر لطیفیان
       
******************* 
      

      
      در غیبت کبراست بانو مدفن تو
      جانم فدای مخفیانه رفتن تو
      
      ای ماجرای سیب ای باغ بهشتی
      بوی خدا می آید از پیراهن تو
      
      جبریل می آید برای دست بوسی
      هر روز وقت آسیا چرخاندن تو
      
      رنگت اگر مانند گلهای بنفشه است
      این هم بود یک جلوه-ای از گلشن تو
      
      سر تا به پای جا نمازت لاله خیز است
      آلاله میریزد مگر از دامن تو
      
      هر چند بیزارم ولی باید ببینم
      دنیا چه رنگی میشود با رفتن تو؟!
      
      علی اکبر لطیفیان
       
******************* 
      

      
      حرفي كلامي مطلبي چيزي جوابي
      ساكت تر از هر دفعه اي مثل كتابي
      
      از چه نمي خواهي شفايت را بگيري ؟
      تو خود مفاتيح الجنان مستجابي
      
      يك دست تر از رنگ نيلي ات نديدم
      در زير اين چرخ كبود و سقف آبي
      
      امروز با ديروز خيلي فرق كردي
      ديروز آئينه ولي امروز قابي
      
      اين خانه محتاج كمي نور است ور نه
      تو رو بگيري يا نگيري آفتابي
      
      با دست پخت تو سر سفره نشستيم
      وقتي نباشي تو چه آبي و چه ناني
      
      پروانه ها را گفته ام دورت نگردند
      شايد شب آخر كمي راحت بخوابي
      
      علی اکبر لطیفیان
       
    ******************* 
      

      
      دم آخر وصیتی دارم
      ای علی جان به خاطرت بسپار
      
      نیمه شبها حسین دلبندم
      با لب تشنه می شود بیدار
      
      بار سنگین این وصیت را
      از سر شانه ها ی من بردار
      
      قبل خوابیدنش عزیز دلم
      ظرف آبی برای او بگذار
      
      گریه کردم ز غربتش دیشب
      تا سحر سوختم برای حسین
      
      با همین دست ناتوان امروز
      پیرهن دوختم برای حسین
      
      کفنش را به زینبم دادم
      حرف های نگفته را گفتم
      
      چند ساعت برای دختر خود
      فقط از رنج کربلا گفتم
      
      گفتمش میوه دلم زینب
      کربلا باش یار و یاور او
      
      ظهر روز دهم به نیت من
      بوسه ای زن به زیر حنجر او
      
      وقت افتادنش به روی زمین
      چشم خود را ببند مثل خدا
      
      صبر کن دختر عقیله ی من
      قهرمان بزرگ کرببلا
      
      وحید قاسمی

       
******************* 
      

      
      تفسير رنجنامة كوثر نگفتني است
      تشريح حادثات مكرر نگفتني است
      
      مبناي روضه خواندن ما بر كنايه است
      باور كنيد روضة مادر نگفتني است
      
      وقتي كه با اشاره اي از دست مي رويم
      شرح تمام روضه كه ديگر نگفتني است
      
      حالا بماند آن همه غربت نشيني اش
      دلتنگيِ فراق پيمبر نگفتني است
      
      آري سه ماه خون جگر خورد و دم نزد
      از قصه اي كه سخت تر از هر نگفتني است
      
      بهتر كه حرف كوچة دلواپسي نشد
      اصلاً حكايت گل پرپر نگفتني است
      
      جريان گوشوار شكسته براي بعد
      مرثيه هاي خاكي معجر نگفتني است
      
      او رفت و درد هاي دلش نا شنيده ماند
      تفسير رنجنامة كوثر نگفتني است
      
      ...با بال اشك سمت حرم پر كشيده ايم
      شوق طواف مرقدش آخر نگفتني است !
      
      یوسف رحیمی
       
******************* 
      

      
      عمريست با عنايت تو گريه مي كنم
      تنها به قصد قربت تو گريه مي كنم
      
      عمريست پاي بيرق مشكي روضه ها
      در سايه سار رحمت تو گريه مي كنم
      
      گاهي ستاره مي شوم و تا سپيده دم
      در آسمان غربت تو گريه مي كنم
      
      قبرت كه نيست دلخوشم از اينكه لاأقل
      پايين پاي هيئت تو گريه مي كنم
      
      آه اي ضريح گمشده ! بانوي بي نشان !
      در حسرت زيارت تو گريه مي كنم
      
      تا صبح در حوالي دلتنگي بقيع
      با بوي ياس تربت تو گريه مي كنم
      
      تا تربت شهید اُحد پا به پاي اشك
      هرشب به رسم عادت تو گريه مي كنم
      
      گاهي به ياد هق هق آن پلك نيمه جان
      در سوگ بي نهايت تو گريه مي كنم
      
      گاهي كنار روضه ات از دست مي روم
      از بسكه در مصيبت تو گريه مي كنم
      
      از ابتداي مرثيه هايت قدم قدم
      تا كوچة شهادت تو گريه مي كنم
      
      یوسف رحیمی
       
  

     
      وقتی سرت را روی بالش می گذاری
      آنقدر میترسم مبادا بر نداری
      
      تو آفتاب روشنی در خانه ی ما
      تو آفتاب روشنی هر چند تاری
      
      فردا کنار سفره با هم می نشینیم
      امروز را مادر اگر طاقت بیاری
      
      تو آنچنان فرقی نکردی غیر از این که
      آیینه بودی شدی آیینه کاری
      
      آلاله می کاری و باران می رسانی
      چه بستر پر لاله ای ؟ چه کشت و کاری
      
      آنقدر تمرین می کنی با دستهایت
      تا شانه را یک مرتبه بالا بیاری
      
      بگذار گیسویم به حال خویش باشد
      اصلاً بیا و فرض کن دختر نداری ...
      
      علی اکبر لطیفیان
       
      *******************
       
       
      دوباره شب شد و سر درد دارد
      بمیرم باز مادر درد دارد
      
      پس از فصل پر از غم یک سخن گفت:
      عزیزم زخم بستر درد دارد
      
      نباید دست زد بر عضوهایش
      که آیه آیه کوثر درد دارد
      
      شبی آهی کشید و زیر لب گفت:
      خدایا مرگ کمتر درد دارد
      
      من از گودی چشمانش گرفتم
      که زخم دیده ی تر درد دارد
      
      حسن تب دارد و در خواب گوید:
      نزن سیلی ستمگر درد دارد
      
      پریشان باش ای گیسو چو بختم
      که دیگر دست مادر درد دارد
      
      محسن عرب خالقی
       
      *******************
      

      
      جز مشت پر، زِ بال کبوتر نمانده است
      یعنی برای پر زدنش پر نمانده است
      
      در پشت میله های قفس می رود ز دست
      چندی دگر ز عمر کبوتر نمانده است
      
      این مادر است نه ، نه همان مادر قدیم
      غیر از کبودی از تن مادر نمانده است
      
      زانوی خود گرفته بغل خوب روشن است
      چیزی دگر به مردن حیدر نمانده است
      
      صورت کبود و بازو و پهلو شکسته است
      یک عضو سالم از همه پیکر نمانده است
      
      یارب چه آمده سر پهلوی مادرم
      جایی که جای سالمی از در نمانده است
      
      آخر دعای اهل محل مستجاب شد
      دیگر دلی به کوچه مکدر نمانده است
      
      سید محمد جوادی
       
      *******************

      
      جز با غم و درد و غریبی خو ندارم
      افتاده ام از پا علی نیرو ندارم
      
      با تو امام بی کسِ خانه نشینم
      دیگر هوای جنت و مینو ندارم
      
      سیلی چنان نور نگاهم را گرفته
      در چشم خیس و زخمی خود، سو ندارم
      
      گفتم که اشک از چشم های تو بگیرم
      شرمنده ام ای دست حق، بازو ندارم
      
      گفتم که برخیزم به پایت عفو فرما
      آخر دگر ای پهلوان، پهلو ندارم
      
      محسن همان که چهره اش را هم ندیدم
      دیگر تمنایی به غیر او ندارم
      
      سید محمد جواد محمدی
       
      *******************

      

      
      زهرا همان کسی است که بیت محقرش
      طعنه زده به عرش و تمامی گوهرش
      
      او را خدا برای خودش آفریده است
      تا اینکه هر سحر بنشیند برابرش
      
      شرط پیمبری به پسر داشتن که نیست
      مردی پیمبر است که زهراست دخترش
      
      مانند احترام خداوند واجب است
      حفظ مقام فاطمه حتی به مادرش
      
      یک نیمه اش نبوت و نیمش ولایت است
      حالا علی صداش کنم یا پیمبرش
      
      دست توسل همه انبیاء بود
      بر رشته های چادری فردای محشرش
      
      ما بچه های فاطمه ممنون فضه ایم
      از اینکه وا نشد، پس در پای دخترش
      
      مسمار در اگر چه برایش مزاحم است
      اما مجال نیست که بیرون بیاورش
      
      علی اکبر لطیفیان
       
      *******************

      
      رنگِ پاییز به دیوارِ بهاری افتاد
      بر درِ خانه ی خورشید شراری افتاد
      
      فاطمه ظرفیت کل ولایت را داشت
      وقت افتادن او ،ايل و تباري افتاد
      
      آنقدر ضربه ي پا خورد به در تا كه شكست
      آنقدر شاخه تكان خورد كه باري افتاد
      
      تکیه بر در زدنش درد سرش شد به خدا
      او کنارِ در و در نیز کناری افتاد
      
      بعدِ یک عمر مراعاتِ کنیزانِ حرم
      فضه ی خادمه آخر به چه کاری افتاد
      
      خواست تا زود خودش را برساند به علی
      سرِ این خواستنِ خود دو سه باری افتاد
      
      ناله ای زد که ستون های حرم لرزیدند
      به روی مسجدیان گرد و غباری افتاد
      
      غیرتِ معجرِ او دستِ علی را وا کرد
      همه دیدند سقیفه به چه خاری افتاد
      
      وقت برگشت به خانه همه جا خونی بود
      چشمِ یاری به قد و قامتِ یاری افتاد
      
      آنقدَر فاطمه از دست علی بوسه گرفت
      بعد ازان روز دگر رفت و کناری افتاد
      
      علی اکبر لطيفيان 

      *******************
       
       
      زهراست چراغ شب ظلمانی حیدر
      زهراست طبیب تب طوفانی حیدر
      زهراست پریشانِ پریشانی حیدر
      زهراست به هر معرکه قربانی حیدر
      
      یک جمله بُوَد ذکر لب حضرت زهرا
      مَن ماتَ علی حُبِ علی ماتَ شهیدا
      
      گوید به علی نور تو را ماه ندارد
      دل جز تو دگر دلبر دلخواه ندارد
      بی تو دو جهان ارزش یک کاه ندارد
      من بی تو بمانم بخدا راه ندارد
      
      هرجا که تویی فاطمه هم هست در آنجا
      مَن ماتَ علی حُبِ علی ماتَ شهیدا
      
      می‌گفت همیشه به همان حالت مضطر
      مردم همه کارست علی بعد پیامبر
      والله که من گفته‌ام این جمله مکرر
      حیدر همه‌ی دین من و دین همه حیدر
      
      با خون شده حک روی در خانه‌ی مولا
      مَن ماتَ علی حُبِ علی ماتَ شهیدا
      
      من محو علی گشته ندانم که خطر چیست
      دل سوخته کی حس کند این آتش در چیست
      حالا که علی هست دگر داغ پسر چیست
      سرگشته‌ی عشقش شده‌ام ضربه به سر چیست
      
      در پشتِ در این است کلام من شیدا
      مَن ماتَ علی حُبِ علی ماتَ شهیدا
      
      جانم به فدای علی و قلب صبورش
      بر عهد خودش بود و ننازید به زورش
      دادند از آن کوچه غریبانه عبورش
      در کوچه شکستند تمامی غرورش
      
      جانم به لب آمد علی و خنده‌ی اعداء
      مَن ماتَ علی حُبِ علی ماتَ شهیدا
      
      مجتبی شکریان همدانی
       
      *******************
      

      
      ز دست اهل مدینه چه خون جگر شده ام
      زتیشه های خزان نخل بی ثمر شده ام
      
      کسی غریبی من را چرا نمی فهمد
      شکسته بال ترین مرغ خون جگر شده ام
      
      یه غیر فضه کسی حال من نمی داند
      که دید پشت در خانه بی پسر شده ام
      
      من و فراق پدر باورم نمی آید
      خمیده خسته شکسته پس از پدر شده ام
      
      دو روز  پیش زنی آمد و نگاهم کرد
      گرفت گریه اش از بس که مختصر شده ام
      
      سید محمد جوادی
       
      *******************
      

      
      چند روزي است سرم روي تنم مي افتد
      دست من نيست كه گاهي بدنم مي افتد
      
      گاهي اوقات كه راه نفسم مي گيرد
      چند تا لكه روي پيرهنم مي افتد
      
      بايد اين دست مرا خادمه بالا ببرد
      من كه بالا ببرم مطمئنم مي افتد
      
      دست من سر زده كافيست تكانش بدهم
      مثل يك شاخه كنار بدنم مي افتد
      
      دست من نيست اگر دست به ديوار شدم
      من اگر تكيه به زينب بزنم مي افتد
      
      سر اين سفره محال است خجالت نكشم
      تا كه چشمم به دو چشم حسنم مي افتد
      
      هر كه امروز ببيند گره مويم را
      ياد ديروز من و سوختنم مي افتد
      
      چند روزي ست كه من در دل خود غم دارم
      دو پسر دارم و اما كفني كم دارم
      
      علي اكبر لطيفيان

      *******************

      

      
      ازخانه چارچوب درت راشکسته اند
      باب الحوائج پدرت را شکسته اند
      
      عمداً مقابل پسر ارشدت زدند
      یعنی غرور گل پسرت راشکسته اند
      
      بازو  و سینه ـ کتف و سرت درد می کند
      هرجا که بوسه زد پدرت ، را شکسته اند
      
      ای مرغ عشق خانه حیدر کمی بــپـر
      باورنمی کنم که پرت را شکسته اند
      
      از طرز راه رفتن و قد هلالی ات
      احساس میکنم کمرت را شکسته اند
      
      ابری ضخیم سرزد و ماهت خسوف شد
      بی شک فروغ چشم ترت را شکسته اند
      
      دندانه های شانه  پرازخون تازه شد
      اصلاً بعیدنیست  ، سرت راشکسته اند
      
      با بستری کبود و پر از لاله های سرخ
      آئینه های دور وبرت را شکسته اند
      
      زان آتشی که بر شجرطیبــه زدند
      ثلثی زشاخ و برگ وبرت را شکسته اند
      
      یاسر حوتی
       
      *******************

      
      بر ساحل شكافته پهلو گرفته بود
      ماهی كه از ادامه شب رو گرفته بود
      
      آرامشی عجیب در اندام سرو بود
      گویا تنش به زخم تبر خو گرفته بود
      
      دستی به دستگیره دروازه بهشت
      دستی دگر بر آتش پهلو گرفته بود
      
      برخاست تا رسد به بهاری كه رفته بود
      آهوی عشق بوی پرستو گرفته بود
      
      آن شب چگونه مرگ به بانو جواز داد؟
      او كه همیشه اذن ز بانو گرفته بود
      
      از كوچه‌های شهر صدایی نشد بلند
      نعش مدینه در تب شب بو گرفته بود
      
      پشت زمین شكست، خدا گریه‌اش گرفت
      وقتی علی دو دست به زانو گرفته بود
      
      امید مهدی‌نژاد
       
    *******************

      
      در می زنند فکر کنم مادر آمده
      از کوچه ها بنفشه ترین مادر آمده
      
       او رفته بود حق خودش را بیاورد
       دیگر زمان خونجگری ها سر آمده
      
      وقتی رسید اول مسجد صدا زدند:
       بیرون روید دختر پیغمبر آمده
      
       سوگند بر بلاغت پیغمبرانه اش
       با خطبه هاش از پس آنها بر آمده
      
       سوگند بر دلایل پشت دلایلش
       در پیش او مدینه به زانو در آمده
      
       مردم حریف تیغ کلامش نمی شوند
       انگار حیدر است که در خیبر آمده
      
      وقتی که رفت از قدمش یاس می چکید
       یعنی چه دیده است که نیلوفر آمده ؟
      
       گنجینه های عرش الهی برای اوست
       هرچند گوشواره اش از جا در آمده
      
       در کنج خانه بستری آماده می کنم
       در می زنند فکر کنم مادر آمده
      
      علی اکبر لطیفیان
       
   *******************
 
       
       
      شمـع وجود فاطمـه سوسو گرفتـه است
      شب با سکوت بغض علی خو گرفته است
      
      آتـش گـرفت جـان علی با شرار آه
      وقتی که از ولی خدا رو گرفته است
      
      در دست ناتوان خودش بعد ماجرا
      اين بار چندم است كه جارو گرفته است
      
      قلب تمام ارض و سماوات و عرش و فرش
      یک جـا بـرای غـربـت بـانو گـرفته است
      
      حـتی وجـود میخ و در و تـازیـانـه ها
      عطر و مشام از گل شب بو گرفته است
      
      بـا ازدحـام مـوج مخـالف بیـا ببین
      کشتی عمر فاطمه پهلو گرفته است
      
      مردی که بدر و خیبر و خندق حماسه ساخت
      سـر در بغــل گـرفتــه و زانــو گـرفـته است
      
      مجيد لشكري 
       
      *******************

       
       
      كاش می شد بنویسند مرا سینه زنت
      كاش می شد بنویسند به نام حسنت
      
      كاش در اول پرونده ی دنیائیمان
      بنویسند غلام پسر بی كفنت
      
      كاش می شد كه مرا دست كرامات شما
      بنویسد اسیر غم و در د و محنت
      
      غزل مرثیه ی روضه ی ما هستی تو
      من همان شمع برافروخته ی انجمنت
      
      راستی مادر مظلومه ی غربت زده ام
      در سوالم . جرم تو چیست ؟ چرا هی زدنت ؟
      
      از هجوم در و دیوار و دستی سنگین
      درد می كرد نگفتی ....همه جای بدنت
      
      پیرهن بافته ای بهر حسین اما حیف
      گفت زینب كه غارت شده آن پیرهنت
      
      یاسر مسافر
       
 *******************

       
       
      از آسمان آمدم من از سمت عرش يگانه
      از آن طرف ها كه بامش هرگـز ندارد كرانه
      
      اول بنـا بود چندين و چنـد روزي بمانم
      در گوشه اي از مدينه در برهـه اي از زمانه
      
      نزديك هجده نفس بود عمرم در اين خاك خاكي
      يك عمر هجده بهاره يك عمر پيغمبرانـه
      
      مي خواستم پر بگيرم برگردم آنجـا كه بـودم
      بالم شكست و نشستم دو ماه در كنج لانه
      
      كردند كاري كه هر شب پيش نـگاه مدينه
      سر مي زدم كوچه كوچه ، در مي زدم خانه خانه
      
      هم دستم از شانه افتـاد هم شانه از دستم افتـاد
      تـا كه پريشان بمانـد اين گيسوي دختـرانه
      
      بالم اگر پر بگيرد پـرواز از سر بگيـرد
      ديگـر نمي ماند از من حتي نشان ِ نشانه
      
      من مال اينجـا نـبودم تـا كه در اينجـا بمانـم
      از آسمان آمدم من پس مي روم سمت خـانه
      
      علی اکبر لطیفیان
       
*******************
       
       
      ابر کبود پلک تو در حال بارش است
      وضعیت هوا و همین یک گزارش است
      
      آئینه ات کجاست؟ نگاهی به خود کنی
      تصویر تو در آینه هم رو به کاهش است
      
      جارو مکن که سرفه بگیرد تو را مگر
      من مرده ام ، بخواب ، نه یک امر ، خواهش است
      
      تو جلوه کن به عرش که در رشدش این گیاه
      هرروز پنج ثانیه محتاج تابش است
      
      وقت نماز با تو خدا حرف میزند؟
      یا فاطمه مقابل خود در نیایش است؟
      
      تو ناز کن که ناز تو را میخرد خدا
      کوری چشم خیره سر هر چه عایشه است
      
      رضا جعفری
       
  *******************
      

      
      دیگر از این همه تکرار دلم میگیرد
      از در و کوچه و دیوار دلم میگیرد
      
      ای که دور از همه گان دست به پهلو بردی
      درد خود را مکن انکار دلم میگیرد
      
      مادر از شوری چشمان همه مردم شهر
      سر مکن چادر گلدار دلم میگیرد
      
      و شبی شکوه کنان چاه به نخلی میگفت:
      که ز سوز دل سردار دلم میگیرد
      
      بعد تو زینب و کلثوم و حسن بود و حسین..
      و نوک خونی مسمار؛ دلم میگیرد
      **
      در پی خاک تو میگردم و باز از فکر
      اینکه نا محرمم انگار دلم میگیرد
      
      علی آمره
       
     *******************

      
      خاکستر این لانه اصلا دیدنی نیست
      آتش در این کاشانه اصلا دیدنی نیست
      
      در پیش چشمان ترِ یک شمع خاموش
      افتادن پروانه اصلا دیدنی نیست
      
      وا می‌شد این در رو به اقیانوس و امروز
      پشت در این خانه اصلا دیدنی نیست
      
      دستان ساقی بسته و ساغر شکسته
      خون بر درِ میخانه اصلا دیدنی نیست
      
      وقتی بیفتد چادر خاکی، خدایا!
      هم از سر و هم شانه اصلا دیدنی نیست
      
      بر صورت معصوم یک زن جای یک دست
      ـ یک دست نامردانه ـ اصلا دیدنی نیست
      
      باور کنید افتادن یک مرغ زخمی
      بین چهل دیوانه اصلا دیدنی نیست
      
      «من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم...»
      نه رفتن جانانه اصلا دیدنی نیست
      
      قاسم صرافان
       
    *******************

      
      ما طایفه ی درد شفا را زتو خواهیم
      مجروح دلانیم دوا را زتو خواهیم
      
      افسرده شدیم از اثر کثرت غفلت
      ای خاطره سبز صفا را زتو خواهیم
      
      از فرط فراموشی مرگ اشک نداریم
      ای کوثر جوشنده بکا را زتو خواهیم
      
      ای خانه ی ذکر تو خرابات محبان
      ما باده ی جان بخش بقا را زتو خواهیم
      
      پا بست کویریم عطش هم سخن ماست
      باران عنایات خدا را زتو خواهیم
      
      بال و پر ما سوخته ای یاس شهیده
      پرواز به سوی شهدا را زتو خواهیم
      
      جانبازترین مادر عالم نظری کن
      جان دادن در کرببلا را زتو خواهیم
      
      دنیا چه بها دارد اگر اهل نباشیم؟
      اهلیت و ایمان و ولا را زتو خواهیم
      
      همراهی سادات یقین فیض عظیمی است
      این اُنس به اولاد شما را زتو خواهیم
      
      ما منتظر آمدن مصلح کُلّیم
      دیگر فرج آل عبا را زتو خواهیم
      
      از جلوه ی آن منتقم چهره ی نیلی
      پایان غم و درد و عزا را زتو خواهیم
      
      سید محمد میر هاشمی
       
      *******************

       
       
      دست خدا در خلقت زهرا چه ها کرد
      سر تا به پا اعجاز را بر او عطا کرد
      
      تا این که گنج مخفی اش پنهان نمانَد
      طرح جدیدی از خداوندی به پا کرد
      
      نوری سرشت و مدتی بعد از سرشتن
      او را به نام حضرت زهرا صدا کرد
      
      وقتی برای بار اول، فاطمه گفت
      آنجا حساب "فاطمیون" را جدا کرد
      
      او جای خود دارد، کنیز خانه ی او
      با یک نگاهی خاک را مثل طلا کرد
      
      حوریه بود و دستهایش پینه می بست
      از بس که در این خانه گندم آسیا کرد
      
      نان شبش در دست مسکین مدینه...
      می رفت، یعنی روزه را با آب وا کرد
      
      امشب دخیل چادری پر وصله هستم
      آن چادری که بی خدا را با خدا کرد
      
      این هم یکی از معجزات درب خانه است
      در سینه چندین استخوان را جا به جا کرد
      
       علی اکبر لطیفیان
       
     *******************

           
      شب است و بغض سکوت و صدای گریه آب
       تـمــام غـصــه عـالم نشسته در محراب
      
       نگـــاه کــن کــه بـبـیـنـی چگـــونه مــی‌بارد
       مـصـیـبــت از در و دیــوار خـــانــه اربــاب
      
       بــرای غسل شــب قـــدر آمــده امـــشب
       فـقـط خــدا و رسولـش به منـزل مهتاب
      
       بــنــای زنــدگـیــش را بــه آب مــی‌شــوید
       الهی صبــر علـــی را بـه فاطمـه دریاب
      
       بـه قـطره قـطره سرشکش دخیل می‌بندد
       بر آن ضریح کبود و شکسته و بــی‌تاب
      
       چـه آبــها کــه سراسیمه غسل می‌کردند
       بـرای آن کـه نـمانـد در آن بـدن خـوناب
      
       چــه مــی‌رسد بــه علی از مرور خاطره‌ها
       که ناله‌های صبورش ندارد امشب تاب
      
      رحمان نوازنی

       
      دست نوازشش دگر از کار مانده است
      بر بازویش مدال غم یار مانده است
      
      با اینکه نا ندارد و قامت کمان شده
      چون کوه پشت حیدر کرار مانده است
      
      هر شب برای غربت و مظلومی علی
      تا صبح گریه کرده و بیدار مانده است
      
      حالش وخیم تر شده از حرص و جوشها
      غصه زیاد خورده که بیمار مانده است
      
      زینب حریف آن همه خونریزی اش نشد
      در کار این مریضه پرستار مانده است
      
      از نحوه قدم زدنش حدس میزنم
      چشمان ضرب دیده او تار مانده است
      
      کمتر شده تورم پلکش ولی هنوز
      بر پیکرش جراحت بسیار مانده است
      
      هر ثانیه تنفس او کند میشود
      بد جور در میان در انگار مانده است
      
      از پارگی پیرهنش چند رشته نخ
      با رنگ سرخ بر نوک مسمار مانده است
      
      ای فضه لا اقل تو جواب مرا بده
      این جای پای کیست به دیوار مانده است؟
      
      علی صالحی
       
      *******************
       
       
      صبح زود است و رها از همه غم ها شده زهرا
      و آماده ی رفتن شده است ام ابیها
      بنشینید ، ببینید
      که این آخر روزی ، نشسته است کمی نان ، بپزد بهر یتیمان
      شده است دست به زانو ، به این سو و به آن سو ، زده جارو همه ی خانه ی خود را
      و عوض کرده لباس های حسین و حسنش را ، گل پر محنش را ،
       و می داد به زینب کفنش را ، همان پیروهنش را ، که با زحمت بسیار به اتمام
      رسانده
      صدا کرده کنون دختر خود را ، همان زینب کبری ، همان زینت بابا ، همان ثانی
      زهرا ، خدا ختم به خیرش کند این قصه ی اورا
      عزیزم ، امیدم ، ببین دختر من ، دلبر من
      مادر تو بار سفر بسته و حالا اگر اینجا بنشسته ، بدان امر مهمی است
      بدان مادر تو ، مادر غمزده ی خونجگر پرپر تو آخر راه است ، بدان مارد تو
      رفتنی است لیک
      تو می مانی و بابا ، تو می مانی و غم های علی شیر خدا ، حضرت مولا
      تو می مانی و حیدر ، تو ای مونس مادر ، تو ای دختر مضظر ،
      حواست به علی باشد هرگز نکنی گریه کنارش ، که بس باشد و بابای تو را آن دل
      زارش
      که از دست بداده همه دارو ندارش ، همه باغ و بهارش ، و سعی کن که نیفتد گذارش
      ،به آن کوچه ای که ماردت افتاد .
      ***
      تو می مانی بغض حسن و چشم پر از اشک و ستاره ، همان چشم که بسیار ، شده خیره
      به دیوار ، به دیوار و در و کوچه و مسمار
      عزیز دل من آه
      تو می مانی و آن تشنه لب خانه ی ما ، پسر کوچک کاشانه ی ما ، آه
      تو می مانی و غم های حسینم
      برسان هر شب بی مادریش آب به لبهای حسینم
      مادری کن پسرم را و اگر رفت حسین کرببلا همره او باش
      در آن وادی غم بار ، در آن عرصه ی خون بار ، در آنجا که حسین بی کس و بی یار
      ، گرفتار گرفتار ، میان همه اغیار ، همه کافر و اشرار
      تویی تو فقط ای زینب من یار و مددکار
      تو هم مادر و هم خواهر و هم دلبر و هم لشگر اویی
      در آن موقع که شد عازم میدان
      اگر آب نداری ، به اشک پشت سرش آب ، به بالای سرش آیه ی قرآن ، به زیر گلویش
      بوسه بکاری ، نگذاری
      نگذاری برود تا به تن او کنی این پیرهن بافته ام را
      تو در بالای آن تل ، حسینت هم به مقتل ، نگه کن به گودال ، شده بی پر و بی
      بال ، به زیر چکمه ی پست ترینی ، تنش آه  چه پامال ، تنش آه  شده چال ، تنش
      پخش به صحرا ... سرش بر روی نی ها .... خدا یا خدایا
      ***
      و آنگاه صدا می رسد از عرش،  زنی ناله کان ، مویه کنان  ، موی کنان ، دل
      نگران ، ناله زد ای وای 
      بنی قتلوک ، بنی قتلوک بنی قتلوک .....
      
      یاسر مسافر
       
      *******************

       
       
      مِن بعد انیس آسمان باش ای خاک
      با شیون و اشک همزبان باش ای خاک
      پهلوش شکسته، بازویش مجروح است
      با یاس بهشت مھربان باش ای خاک
      **
      افسوس خزان شده بهارم ، عید‌م
      گفتم که فراق را نبينم ديدم
      تابوت تو را به روی دوشم بردم
      آمد به سرم از آنچه می ترسیدم
      **
      در شیون و ناله و خروشم زهرا
      خونبار، دو چشم گریه پوشم زهرا
      دیدی که گذاشت جور این قوم آخر
      تابوت تو را به روی دوشم زهرا
      **
      اندوه ‌فراق ، غربتي ديرين است
      پيشاني صبر بعد تو پُر چين است
      از قد شکسته علي روشن شد
      تابوت سبک ولی ‌غمت سنگين ا‌ست
      **
      این تربت بی نشانه راز من و توست
      هم ناله‌ي این سوز و گداز من و توست
      بر دوش ببر شبانه زهرا را ، این
      فریاد بلند ا‌عتر‌ا‌ض ‌من و توست
      **
      ای قوم ‌مرامتان ریا و حسد ‌ا‌ست
      بیداد و عداوت ‌شما ‌بی عدد است
      در محکمه عدل الهی بي شک
      این روی کبود روز ‌محشر سند است
      
      یوسف رحیمی
       
      *******************
      

      
      ای مرتضای خسته فراموش چشمهات
      از من فرار میکند آغوش چشمهات
      
      دلتنگم آنقدر که به یک پلک قانعم
      پلکی بزن ز صفحه ی گلپوش چشمهات
      
      سرد است این فضای غم انگیز پر شرار
      دور از فروغ پرتو خاموش چشمهات
      
      افتاده بار گریه ی بر غربت علی
      ای یار خسته پلک ؛روی دوش چشمهات
      
      زهرا منم ، همان که به من خیره میشدی
      بودم همیشه واله و مدهوش چشمهات
      
      حاجت روا شده ست دلم سالهای سال
      بانوی من ز مرحمت گوشه چشمهات
      
      افتاده پیش بسترت امشب جنازه ام
      پلکی بزن که باز دهی جان تازه ام
      
      ای سایه ی نگاه تو بر روی چشم هام
      دلتنگ توست پرتو کم سوی چشم هام
      
      از دامِ  بی وفاییِ دنیا گریخته
      صیاد دلربای من آهوی چشم هام
      
      در گیرودار چشم تو لبریز می شوم
      وقف نگاه توست هیاهوی چشم هام
      
      ای جان من بلند شو جانم به لب رسید
      زانو بغل نگیر تو پهلوی چشم هام
      
      مهمان بیقراریِ درد دلم شدی
      خوش آمدی علی قدمت روی چشم هام
      
      این روزها فقط به هوای تو زنده ام
      ور نه تمام گشته تکاپوی چشم هام
      
      کی می شود برای تو خود را فدا کنم
      جانی نمانده جان علی پلک وا کنم
      
      سید مصطفی فهری
       
      *******************

      

      
      از سینه دگر آه شرر بار نکش
      برخیز ولی منت دیوار نکش
      من شانه نخواستم به جان بابا
      از دست شکسته این قدر کار نکش
      **
      با اشک دلیل اشک مهتاب شدی
      هر نیمه ی شب همین که بیتاب شدی
      از بس که غذا نمیخوری مادر من
      در عرض سه ماه این همه آب شدی
      **
      ای کاش که درد سینه غوغا نکند
      خیلی نفست فاصله پیدا نکند
      پهلوی تو را همین که دیدم گفتم
      این زخم خدا کند دهن وا نکند
      **
      امروز یکی دو رنج مبهم داریم
      از چیست که ناخواسته ماتم داریم
      در بقچه روبرویمان دقت کن
      من فکر کنم که یک کفن کم داریم
      **
      بیتاب حسین آمده تابش بدهی
      انگار بنا نیست جوابش بدهی
      اصلاً تو خودت بگو دلت می آید
      او تشنه شود نباشی آبش بدهی
      
      علی زمانیان
       
     *******************

      
      اینچنین بعد از تو "غربت" نیز معنا میشود
      چاه،تنها محرم یک مرد تنها میشود
      
      هیچکس در پشت حیدر نیست دیگر،فاطمه!
      بعد تو حتی نماز او فرادی میشود
      
      قطره قطره اشک از چشمان حیدر میچکد
      سهم او وقتی فقط رنج تماشا میشود
      
      آب میریزد ولی گاهی توقف میکند
      زخم های پیکرت دارد معما میشود
      
      هر قَدَر شب باشد و چیزی نبیند همسرت
      هر ورم زیر لباست زود پیدا میشود
      
      آخرش این چوبها گهواره ی محسن نشد
      حداقل قسمت تابوت زهرا میشود...
      
      سینا نژاد سلامتی
       
      *******************
      

         وقتی که آسمان و زمین تار میشود
      دست سیاه فتنه پدیدار میشود
      
      یارب ببین چگونه علمدار لافتی
      در حلقه طناب گرفتار میشود
      
      در خانه ای که مجلس ترحیم مصطفی ست
      کوثر کتیبه در و دیوار میشود
      
      هنگام ثبت واقعه غربت علی
      خون جوهر و قلم نوک مسمار میشود
      
      بر بازویم نوشته که در کوچه شوهرم
      با یک غلاف تیغ عزادار میشود
      
      وقتی که می دوم سوی حیدر؛نفس زدن...
      ...با سینه شکسته چه دشوار میشود
      
      زینب مریز اشک که این تازیانه ها
      در کربلا برای تو تکرار میشود
      
      علی صالحی
       
*******************
     
      مثل هر شب نگاه مادر من ، خیره بر چارچوب در شده است
      آن قدر خیره مانده یک نقطه ، که نگاهش دوباره تر شده است
      
      مادرم از گلایه ها سیر است ، مادرم نوجوان ولی پیر است
      مادرم بستری - زمین گیر است ، مادرم دست بر کمر شده است
      
      زخم بستر برید امانش را ، سوخت آن قامت کمانش را
      طاقتش هرچه قدر کم شده است درد پهلوش بیشتر شده است
      
      زن همسایه چند روزی پیش ، با گروهی عیادتش آمد
      با همین گوش خود شنیدم گفت: « فاطمه مثل محتضر شده است »
      
      جامه ای کرد بر تن حسنش ، کفنی هم گذاشت دست حسین
      زینبش را فقط سفارش کرد نکند عازم سفر شده است:
      
      « دخترم! کربلا برای حسین ، مثل خواهر نه! مثل مادر باش
      چون شنیدم که از مصیبت او سعد وقّاص با خبر شده است »
      
      کربلا هیزم تر آوردند ، اشک از دیده ها در آوردند
      دامن خیمه های آل الله با همان شعله شعله ور شده است
      
      بگذارید نوحه خوان بشوم بگذارید نیمه جان بشوم
      بگذارید قدکمان بشوم حرفی از کربلا اگر شده است
      
      چهارده قرن مادرم زنده است نور او تا همیشه پاینده است
      شرح او بی نهایتی ابدی است قصه اش گرچه مختصر شده است
      
      مجید لشگری
       
      *******************
           
      در راه علی درد همان درمان است
      این درد غریب هدیه جانان است
      
      این روح بزرگ ضربه گیر است هنوز
      تا روی کبود از علی پنهان است
      
      در هر ستمی بلا کشیدن سخت است
      در راه علی درد و بلا آسان است
      
      یاری علی هیبت کوثر می خواست
      اینکار نه حدّ بوذر و سلمان است
      
      هر چند گل لاله گوشم پاچید
      غم نیست مرا که فصل گلریزان است
      
      رویی که شفق ز پرتوش وا ماند
      در کوچه تنگ طعمه طوفان است
      
      با یا ابتای خویش گفتم به نبی
      این شهر پس از تو شهر نامردان است
      
      این امت مرحومه چه بی درد شدند
      این اجر رسالت است یا تاوان است
      
      تنها سپر علی شکسته اما
      شمشیر زبان هنوز در میدان است
      
      از پا ننشست هر که زهرایی شد
      اسلام مگر که بی سر و سامان است
      
      روزی که ز کعبه منتقم می آید
      با یار محب و شیعه هم پیمان است
      **

       
      *******************
       
       
      هی بال بال می زند این روز آخری
      گشته هوای خانه مادر کبوتری
      
      آغوش باز کرده به دنبال بچه هاست
      گل کرده باز در دلش احساس مادری
      
      دست شکسته اش به قنوت دعا شده
      مشغول بچه ها شده با دست دیگری
      
      پا شد که باغ پیرهنش را بشوید از
      گل های زخم خورده ی ایام بستری
      
      گاهی میان گریه ی خود حرف می زد و
      می گفت آه ای پدر آیا دم دری؟
      
      اسپند دود می کند اسما برای او
      کوری زخم چشم مدینه که بهتری
      
      اسما غروب شد دل خانم گرفته است
      باید لباس رفتن او را بیاوری
      
      رحمان نوازنی

       
      *******************
      
      تا بيايد اجلش ذكر هوالهو دارد
      بانويي كه همه شب دست به پهلو دارد
      
      چند وقتي ست كه پنهان شده زير چادر
      تا نفهميم چه رازي به گُل رو دارد
      
      اصلا انگار نه انگار تنش خرد شده
      بسکه این یار فداکار علی تو دارد
      
      اين سوالي است كه زينب ز حسن ميپرسد
      دستش آيا رمق بافتن مو دارد؟
      
      اشتباه است گمان کردی اگر رفته رکوع
      کار پیری است چنین دست به زانو دارد
      
      قاتل محسنش امروز عيادت آمد
      اي خدا كافر ملعون چقدر رو دارد
      
      آمده بود بفهمد كه چه شد ؟ آيا مُرد؟
      بي حيا نيت دق دادن بانو دارد
      
      پر و پا قرص ترين يار ولايت زهراست
      سندش هست مدالي كه به بازو دارد
      
      باز اگر پاش بيفتد به خدا آماده است
      قدر مردن به ره يار كه نيرو دارد؟
      
      آخرين روز هم از زندگيش غافل نيست
      با همان حال بدش دست به جارو دارد
      
      دست زینب شب اسرار کفن ها را داد
      ولی اینکه سه کفن بود کمی بو دارد
      
      علي صالحي
       
     *******************

      
      در روضه های آل عبا قد کشیده ام
      این خانواده را ز ازل برگزیده ام
      
      همچون کبوتری که به دنبال دانه است
      هرجا که روضه ای شده بر پا پریده ام
      
      این جا گدا شدن به خدا اوج عزت است
      این را من از کلام سلیمان شنیده ام
      
      من اهل روضه ام به دعاهای مادرم
      گفته تو را برای همین پروریده ام
      
      دست خودم نبوده که اینجا نشسته ام
      ممنون لطف بانوی قامت خمیده ام
      
      لبخند من به عرش خدا میرسد اگر
      زهرا بگویدم که تو را من خریده ام
      
      یا فاطمه به چادر تو میدهم قسم
      با گریه بر شماست به جایی رسیده ام
      
      از برکت همین دهۀ فاطمیه است
      عمری به زیر بیرقتان آرمیده ام
      
      انّ القلوب حرم الله یک کلام   
      بشنو ز دل که فاطمه عشق است  والسلام
      

       
      *******************

          این فتنه ها زداغ پیمبرشروع شد
      از صحنه ی شکستن یک در شروع شد
      
      وقتی چهل نفر به درخانه می زدند
      درد شدید پهلوی مادر شروع شد
      
      می خواست تا دفاع کند از علی،ولی
      باران تازیانه به کوثر شروع شد
      
      پا در میان گذاشت غلاف و بهانه شد
      تا خون سرخ بال کبوتر شروع شد
      
      افتاد کنج بستر و دیگر مریض شد
      ازاین به بعد،روضه ی دخترشروع شد
      
      دستی رسید و صورت مادرکبودشد
      اینبار روضه از سوی دیگر شروع شد
      
      چندیست روی مادرخود را ندیده ام!
      دیگر بهانه های برادر شروع شد
      
      کم بود داغ محسن و ازهرکجای شهر
      زخم زبان وطعنه به حیدر شروع شد
      
      وقتی امان فاطمه را زخم هابرید
      دیگر وصیت شب آخر شروع شد
      
      جای کفن به بی کفنی پیرهن رسید
      تا درد روضه ها دو برابرشروع شد
      
      درقتلگاه سینه زنان دید مادری
      سرمی بُرند و خنده لشگر شروع شد
      
      چشم طمع به پیرهن پادشاه خورد
      در اوج روضه غارت پیکر شروع شد
      
      این روضه ها تمام شد و روضه ای جدید
      اینبار با اسیری خواهر شروع شد
      
      مهدی نظری
       
    *******************

          
       فدای گریه ی خونین چشم بیمارت
      چه سخت میگذرد لحظه های تبدارت
      
      تمام شهر دعا می کنند جان بدهی
      تمام شهر ندارند چشم دیدارت
      
      کسی به خانه ما سرنمی زند دیگر
      مگر به نیت سوزاندن دلِ زارت
      
      پدر رسیده و در می زند ولی تنها
      چگونه می روی این راه را پیِ یارت
      
      دو دست روی زمین می کشی به جای نگاه
      تو می روی و به سر می زند پرستارت
      
      دوباره پهلوی تو درد میکند مادر؟
      که سرخ تر شده امشب لباس گل دارت
      
      برای نیم نفس هم نمیشوی آرام
      که می دهد ترک کنج سینه آزارت
      
      حسن لطفی

       
      *******************
      

         می آمد از آن دور و به دستش تبری بود
      انگار در آن كوچه خاكی خبری بود
      
      دیری نگذشت از غم خاتم كه زمانه
      آبستن پیشامد جانسوز تری بود
      
      ای كاش مسیرت سر آن كوچه نمی خورد
      آن كوچه كمین كرده كفتار نری بود
      
      از سرخی سیمای شما فال گرفتم
      در فال شما شعله و دیوار و دری بود
      
      بین در و دیوار...علی... گفتی و تاریخ
      خود شاهد ترتیب عروج پسری بود
      
      هر لحظه هلالی تر و هر لحظه مدینه
      مبهوت تماشای افول قمری بود
      
      مجروح به دیدار پدر رفتی و آن شب..
      فرخنده شبی بود و مبارك سحری بود
      
      بادی به در ختی زد و برگی به هوا برد
      بادی كه پی یافتن همسفری بود
      
      علی آمره
       
    *******************

         
      در سینه ناله ای ست شرر بار ای پدر
      هر ناله ای ست حاوی اسرار ای پدر
      
      از رازهای من احدی با خبر نشد
      نه بچه ها نه حیدر کرار ای پدر
      
      باز آمدم که با تو کمی درد دل کنم
      از روزگار و مردم بی عار ای پدر
      
      یادت که هست از همه بودم عزیزتر
      حالا ببین چگونه شدم خار ای پدر
      
      دیگر کسی سری به یتیمت نمیزند
      از یاد رفته دخترت انگار ای پدر
      
      داماد تو ،وصیّ تو خانه نشین شده
      اصلاً وصیتت شده انکار ای پدر
      
      حتی جواب هم به سلامش نمیدهند
      افتاده مثل اشک ز انظار ای پدر
      
      آن مهر و رأفتی که تو گفتی حقوق ماست
      تبدیل شد پس از تو به آزار ای پدر
      
      شهری که تا تو بودی امان داشت کافرش
      یکباره شد به فرق من آوار ای پدر
      
      هیزم رسید و در غم از دست دادنت
      شد جای گل نثار عزادار ای پدر
      
      راه نجاتی از وسط شعله ها نبود
      من بودم و حرارت بسیار ای پدر
      
      با اینکه زود هجمه آتش فرو نشست
      اما به جا گذاشته آثار ای پدر
      
      سر بسته گویمت پس از آن روز تا کنون
      پوشانده ام من از همه رخسار ای پدر
      
      از صبح تا غروب فقط اشک ،آه،درد
      این است حال و روز من زار ای پدر
      
      یاسی که کاشتی تو در این باغ خشک شد
      پرپر شد از هجوم چهل خار ای پدر
      
      گلبرگ های یاس تو نیلوفری که نه
      با رنگ لاله ماند به دیوار ای پدر
      
       با تازیانه قاب گرفتند و سوره ای
      آویز در شد از نوک مسمار ای پدر
      
      هنگام راه رفتن خود میخورم زمین
      هستم نیازمند پرستار ای پدر
      
      حتی زیارت آمدنم مشکلم شده
      آه از دو دیده ای که شده تار ای پدر
      
      از ضربه غلاف همین نکته کافی است
      افتاده دست فاطمه از کار ای پدر
      
      این رنج ها مرا که جوانم ز پا نشاند
      وای از سه ساله کودک بی یار ای پدر
      
      موی سفید و قد خم و روی نیلی ام
      گردد برای او همه تکرار ای پدر
      
      دنبال نیزه ی سر بابا دویدنش
      در بین سلسه ست چه دشوار ای پدر
      
      تنها پناه معجرش عباس میشود
      ای داد از نبود علمدار ای پدر
      
      علی صالحی
       
     *******************

      

        چشمم ز گريه حسرت درياست مادر
      قلبم به سينه گرم واويلاست مادر
      
      بي مادري سخت است سنگين است آري
      مادر كه باشد زندگي زيباست مادر
      
      هرچند از كوچه به من چيزي نگفتي
      اين چشم هاي بسته خود گوياست مادر
      
      يعني كه دستي بر رخت كرده جسارت
      آثار سيلي بر رخت پيداست مادر
      
      اين كه نهاده سر به زانوي غريبي
      ميگريد اما بي صدا باباست مادر
      
      از گريه چشمان حسينت ارغواني است
      يك كربلا غم در دلش پيداست مادر
      
      تا فرصتي باقيست چون گل در برش گير
      چون مهلت ما تا همين فرداست مادر
      
      تابوت و لبخندت برايم كرده روشن
      فردا اجل در غم سراي ماست مادر
      
      سيد محمد جوادي

       
  *******************
      
      نای نفس کشیدن و رعنا شدن نداشت
      سرو علی دگر کمر پا شدن نداشت
      
      این بر همه طبیب ، ز خود دست شسته بود
      کی گفته او توان مسیحا شدن نداشت
      
      آب از سرش گذشته ، علی را خبر کنید
      کوثر که میل راهی دریا شدن نداشت
      
      پیچیده است اگر، کمرش درد می کند
      او هیچ گاه قصد معما شدن نداشت
      
      امروز کار خانه خود را تمام کرد
      گویا که قصد عازم فردا شدن نداشت
      
      حتی حسین آب ز دستش گرفت و خورد
      گویا خبر ز راهی گرما شدن نداشت
      
      می شست رخت خویش ، ولی طول می کشید
      چون دست لاغرش رمق واشدن نداشت
      
      اسماء کمی خلاصه بینداز بسترش
      تصویر فاطمه که غم جا شدن نداشت
      
      می خواست دختر پدر خویشتن شود
      گویا که میل حضرت زهرا شدن نداشت
      
      با قصد قربت از پسرانش برید دل
      هرچند قصد قربت مولا شدن نداشت
      
      محمد سهرابی

       
 *******************
      
      از بازی غریب فلک آه می کشید
      از زخم های خورده نمک آه می کشید
      
      آن چهره ای که تاب نسیم سحر نداشت
      حتی ز باد بال ملک آه می کشید
      
      حالا چه آمده به سرش که تمام شب
      از جای زخم های فدک آه می کشید
      
      او بار شیشه داشت که در کوچه خرد شد
      آئینه بود و غرق ترک آه می کشید
      
      وقتی که می برید لباس حسین را
      تنها خودش بدون کمک - آه می کشید
      حسن لطفی

       
   *******************

          
      چشم تو کعبه ی همه حاجات حیدر است
      گلخنده ات صفای مناجات حیدر است
      
      مادر ، تو گفته ای که فدائی حق شدن
      راه رسیدن به ملاقات حیدر است
      
      ای ذوالفقار شیر خدا ، قدرت علی
      نام تو رمز هر عملیّات حیدر است
      
      صبر علی... به پای غمی... چون فراق تو
      یک ذره از تمام کمالات حیدر است
      
      از این غریب خسته چه دیدی که هر سحر
      چشم کبود و زخمی تو مات حیدر است
      
      در اوج گریه ات به علی خنده می زنی
      این خنده هم برای مراعات حیدر است
      
      در عشق ورزی به علی بی بهانه ای
      این مایه ی غرور و مباهات حیدر است
      
      هم سینه ات شکسته و هم دست و هم دلت
      گویا وجود تو همه خیرات حیدر است
      
      مجتبی روشن روان

       
    *******************

      
      آن رتبه را كه هيچ كسي از ازل نداشت
      زهرا هماره داشت كه چون خود مثل نداشت
      
      از اين جهت شبيه به پروردگار بود
      كه اصلِ اصل بوده و اصلاً بدل نداشت
      
      حتي اذانِ حيّ علَي الغربت علي
      بي ذكر نام فاطمه خيرالعمل نداشت
      
      شيعه دلش چنين ز غمِ در نميشكست
      مانند مرتضي اگر اين خانه يل نداشت
      
      هر چند سومين پسرش را بدون شك
      در اوج عرش داشت ولي در بغل نداشت
      
      سوگند ميخورم به خود نام فاطمه
      زهرا اگر شهيد نميشد اجل نداشت
      
      مهدي رحيمي

       
*******************
      
      ای گل یاسم که در گلزار پرپر گشته ای
      در جوانی باعث پیری حیدر گشته ای
      
      در همین آغاز غسلت از نفس افتاده ام
      مثل یک باغ بنفشه رنگ و رو برگشته ای
      
      آب میریزم ولی خون میچکد از پهلویت
      با علی هرگز نگفتی از چه مضطر گشته ای
      
      زخمهایت شرح یک لحظه به پشت در که نیست
      گوییا از غزوه ی بدر و احد برگشته ای
      
      زخمهایت از نود زخم تن من بدتر است
      تازه با یک زخم خود با من برابر گشته ای
      
      ای ودیعه رفتی از دستم خجالت میکشم
      اینچنین مهمان چشمان پیمبر گشته ای
      
      با لحد چیدن بساط عمر من برچیده شد
      کوثر من قاتل ساقی کوثر گشته ای
      
      جواد حیدری

       
    *******************
          
      بانوی خانه پر پر زدنش می افتد
      اشک از چشم ز طرز سخنش می افتد
      
      از همان کوچه برای پسری عادت شد
      قبل افتادن مادر حسنش می افتد
      
      به خدا بر اثر سرفه و کار خانه است
      لکه خونی که روی پیرهنش می افتد
      
      جگر حضرت حیدر به خدا می سوزد
      با نگاهی که به روی کفنش می افتد
      
      با شتابی دو برابر به رویش در افتاد
      پس عجب نیست که زهرا بدنش می افتد
      
      لحظه ی شانه کشیدن به سر زینب خود
      یاد آن روز و در و سوختنش می افتد
      
      فکر پرواز به سر دارد و اما صد حیف
      بانوی خانه پر پر زدنش می افتد
      
       مسعود اصلانی
       
    *******************
      
      خورشیدم و زمان غروبم رسیده است
      ابری سیاه هاله به رویم کشیده است
      
      بعداز پدر بلای دو عالم شد ارث من
      قسمت به سفره ام غم صد داغ چیده است
      
      روز و شب از غریبی و غم گریه می کنم
      اشکم به روی گونه سرخم چکیده است
      
      هرکس عیادتم برسد آه می کشد
      معلوم می شود که ز من دل بریده است
      
      شبها ز درد سینه نفس تنگ میشوم
      چون پیله درد و غصه تنم را تنیده است
      
      پیش علی قیام من از روی غیرت است
      ورنه قد مرا غم بی حد خمیده است
      
      این سهم روز ختم شه ختم الانبیاست
      این مزد و اجر شاه به خاک آرمیده است
      
      من آن گلم که پای چهل تن به پشت در
      از روی شاخ و برگ تن من دویده است
      
      باور نمی کنید؟  قیامت خدا گواست
      زیرا که او به عرش فغانم شنیده است
      
      باور نمی کنید؟ که محسن بجای شیر
      در بین دود ، شعله ی آتش مکیده است
      
      گوشی نمانده تا بزنم گوشواره ای
      سیلی تمام لاله ی گوشم

موضوعات مرتبط: حضرت فاطمه(س) - شهادت

برچسب‌ها: اشعار شهادت حضرت زهرا(سلام الله علیها)